Strandapósturinn - 01.06.1986, Blaðsíða 49

vitað var að frakkinn var þungur og afar óhentugur til þeirra
ferðalaga sem Brandur iðkaði, þá færði prófastur það í tal við
hann næst þegar hann kom að Kollafjarðarnesi, hvort hann vildi
ekki skila sér frakkanum aftur. „Það er allt í þessu fína“, sagði
Brandur, en það var orðtak hans, „en hann er bara vestur í
Garpsdal, en ég verð enga stund að sækja hann.“ Með það hljóp
hann af stað vestur í Geiradal. Ferðin tók ótrúlega skamman
tíma og frakkanum skilaði hann með virktum. Gæti ég trúað að
Brandur hafi sjálfur orðið fegnastur þessum málalokum.
Þrátt fyrir hnupl af þessu tagi var Brandur strangheiðarlegur
varðandi það sem honum var trúað fyrir og má kannske segja
að sú trúmennska hafi komið honum í koll eitt sinn er hann fór í
sendiferð úr heimasveit sinni um fjallvegi til Hólmavíkur að vetri
til. Hreppti hann versta veður og komst við illan leik til byggða.
Hlaut hann þá slæmt kal á fótum og varð aldrei samur maður
eftir. Hann hafði varninginn sem hann var sendur með á sleða
svo sem vani hans var á slíkum ferðum. Þrátt fyrir erfiðleikana á
leiðinni sleppti hann ekki sleðanum. Var ekki talið ósennilegt að
hann hefði sloppið betur ef hann hefði skilið sleðann eftir, en
hann vildi ekki bregðast trúnaði þess sem fékk hann til fararinn-
ar.
Asta-Brandur var fæddur að Brandsstöðum í Reykhólasveit á
þriðja dag jóla árið 1883. Foreldrar hans voru hjónin Jón Guð-
mundsson og Steinunn Guðbrandsdóttir. Systkinin voru þrjú auk
Brandar. Helga móðir Játvarðar Jökuls Júlíussonar rithöfundar
frá Miðjanesi, sem margir kannast við. María Sigríður húsmóðir
á Auðshaugi á Barðaströnd og Guðmundur smiður í Reykjavík.
Steinunn, móðir þeirra varð úti skammt fyrir utan túngarðinn á
Miðjanesi, þar sem þau bjuggu þá, hinn þriðja febrúar árið
1913, en Jón faðir þeirra mun hafa orðið gamall maður. Það hef
ég fyrir satt, að fátt hafi verið með þeim feðgum, honum og
Brandi, og hafi þeir a.m.k. á síðari árum lítið sem ekki talast við
þótt þeir hittust, sem mun þó hafa verið mjög sjaldan. Fyrr á
árum hefur fálæti þeirra í millum sjálfsagt nærst á gjörólíkri
afstöðu þeirra til vinnu. Faðirinn sívinnandi atorkumaður — son-
urinn frábitinn öllum störfum — auðnulaus furðufugl.
47