Andvari - 01.01.2013, Qupperneq 83

andvari
„ANNAÐ EINS SKÁLDSÉNÍ HAFA ÍSLENDINGAR ALDREI ÁTT“
81
Sunnanpóstsins að auglýsa erfiljóð gjörð eftir fráfallið merkisfólk, gerir hann þó þar í
undantekningu í tilliti til eftirfylgjandi lipru ljóða sem amtmanni í Norður- og Suðuramtinu,
jústitsráði B. Thorarensen, féllu af munni við fregnina um fráfall ofannefndrar söknuðu
mágkonu sinnar (Sunnanpósturinn 1:91) Bjarni hafði skömmu áður ort erfiljóð um
Guðnýju konu Arna Helgasonar, útgefanda Sunnanpóstsins. Einnig var brugðið út frá
reglunni þegar birt voru erfiljóð eftir Bjarna í Sunnanpóstinum í sept. 1836 og maí 1838,
bæði jafnframt prentuð í Skírni.
Sbr. yfirlit Jóns Helgasonar í BThLjóðmælum I:lx og 11:5-7.
Sjá Steingrím J. Þorsteinsson 1969, grein um átök embættismannsins og skáldsins í lífi
Bjarna.
52 Sbr. Skírni 2008:377, 387-388 o.v. og Ritverk Jónasar 1:134-135. Um mat og samanburð
á skáldskap Jónasar og Bjarna hefur margt verið skrifað. Sjá m.a. Sigurð Guðmundsson
1946:104-105 og tilvísanir þar neðanmáls, einnig grein Jóns Karls Helgasonar 2012.
Sbr. tilvísun nr. 49 hér að ofan.
Sigurður Guðmundsson (1946:59-137) leggur áherslu á að Bjarni hafi ort sín bestu kvæði
eftir að hann fluttist norður og gerir því ekki mikið veður út af kvæðum sem hann orti
áður, nefnir aðeins fjögur góð kvæði frá árunum syðra og gefur í skyn að finna megi góð
brot í öðrum kvæðum „er í heild hafa misheppnazt“ (1946:93). Hér verður ekki tekið undir
þetta sjónarmið. Bjarni var að vísu mistækur, en hann var það líka eftir að hann settist að
á Möðruvöllum.
Þórunn Sigurðardóttir ritar fróðlega grein um erfiljóðagerð í Griplu XI:125-179. Sjá enn-
fremur Þorleif Hauksson 1978:29-32.