Úrval - 01.08.1947, Qupperneq 99

ÞRÓUNIN 1 FORTÍÐ OG FRAMTÍÐ
verði gerðir ófrjóir, annað hvort
með frjálsu samkykki þeirra
sjálfra eins og í Danmörku,
eða samkvæmt valdboði eins og
var hjá nazistum í Þýzkalandi.
Ég er á annari skoðun. Mjög
mikil hætta er á, að slíku vald-
boði yrði misbeitt, og jafnvel
einnig, þótt svo sé látið heita
að samþykki viðkomandi þurfi
til að gera hann ófrjóan. Ég
minnist verkamanns hér í vest-
urríkjum Bandaríkjanna, sem
dæmdur var í fimm ára fangelsi
fyrir þjófnað. Dómarinn stakk
upp á því við hann, að hann léti
gera sig ófrjóan. Maðurinn
féllst á það, og dóminum var
aldrei fullnægt. Enginn getur
með rökum kallað þetta frjálst
val.
En hvað um jákvæða erfða-
eiginleika, eða erfðakosti? Við
þekkjum mörg dæmi um það í
sögu mannkynsins, að þær
manngerðir, sem mest eru dáð-
ar, eiga fæst börn. Á rniðölöum
voru heilagleiki og hugrekki
mjög dáðir eiginleikar. Heilagir
menn og konur lifðu þá einlífi,
og dáðrakkir menn drápu hvern
annan. Nú á tímum eru fjár-
aflamennirnir dáðir allra manna
mest, og reynslan sýnir, að þeir
eiga tiltölulega færri börn en
97'
aðrir. Ég hef ekki eins mikiar
áhyggjur út af þessu og margir
aðrir. Ég er ekki viss um, að
fjármálamaðurinn sé æðri
manntegund en dýrlingurinn
eða jafnvel riddarinn. Og þó svo
væri, mun breyting á hlutfalls-
tölu fæðinga innan einstakra
stétta, sem aðeins varir eina
öld, ekki hafa nein varanleg
áhrif á erfðaeiginleika kyn-
stofnsins. Og í Svíþjóð hefur
þetta breytzt aftur; fólk af efna-
stéttum á orðið tiltölulega fleiri
börn en fátækt fólk.
Nú kann einhver að spyrja,,
hvers vegna megi ekki hvetja
til fjölgunar sjaldgæfra og
æskilegra erfðaeinda á sama
hátt og við hvetjum til fækkun-
ar sjaldgæfra og óæskilegra
éi-fðaeinda. Því er til að svara,
að við þekkjum ekki eina ein-
ustu erfðaeind, sem við vitum
með vissu að ráðlegt sé að
fjölga. Ég efast ekki um að
þær séu til, en þekking okkar
á erfðagrundvelli mannlegra
hæfileika er sama og engin. Til
þess að öðlast þessa þekkingu
þarf víðtæka og skipulagða
samvinnu milii erfðafræðinga,
líffræðinga og sálfræðinga. Á
meðan við þekkjum ekki einu
sinni eina slíka erfðaeind, virð-