Úrval - 01.08.1947, Síða 110

108
ÚRVAL
Tíkin hringaði sig á ábreið-
unni.
„Ég get það, ef þú vilt,“ sagði
hún.
„Auðvitað getur þú það,“
sagði Sam. „Og þú ...“
Og svo stökk hann upp úr
stólnum.
„Nei, nú er mér ekki sama!“
hrópaði hann upp yfir sig.
Hann leit í kringum sig í her-
berginu, stakk fingrunum í eyr-
un og hristi höfuðið. Svo leit
hann aftur á hundinn.
„Er ég að verða vitlaus, eða
heyrði ég einhvern tala?“
„Auðvitað heyrðir þú það,“
sagði tíkin róleg. „Þú óskaðir
þess, að ég gæti talað, og ég
sagði, að ég gæti það.“
Sam féll niður í stólinn eins
og hann hefði verið skotinn.
„Ég held ég sé að verða vit-
laus,“ stundi hann upp að lok-
um. „Hvernig í ósköpunum
ferðu að þessu?“
„Að tala? Ég var að segja
þér ...“
„Af hverju leyndir þú því
svona lengi? Hvers vegna sagð-
ir þú mér ekki frá því fyrr, að
þú gætir talað?“
„Þú spurðir mig aldrei að
því,“ sagði Flurry hæversklega.
„Og auk þess kom þetta yfir
mig allt í einu. Þegar þú óskað-
ir þess, að ég gæti talað, fann
ég allt í einu, að ég gat það.“
„En,“ sagði Sam, „það er nú
samt sem áður skrítið, að hund-
ur skuli geta talað.“
„Það get ég ekki dæmt um,“
sagði tíkin. „En þú verður að
játa, að það er tilbreyting í því.
Það var orðið einmanalegt
hérna.“
„Þetta segir þú alveg satt,“
samsinnti Sam. „Það er heim-
ilislegra, að hafa einhvern til að
tala við. En fyrst verð ég að
íhuga málið.“
Sam sat í fimm mínútur, með
hönd undir kinn.
„Jæja, ég hefi komizt að einni
niðurstöðu," sagði hann.
„Hver er hún?“ spurði Flurry.
„Við verðum að vera varkár,“
sagði Sam.
„Varkár? Vegna hvers?“
„Ég hefi dálitla reynslu í
svona málum áður. Og ég hefi
rekið mig á það, að sé maður
ekki aðgætinn, getur maður Ient
í vandræðum. Þess vegna verð-
um við að vera varkár.“
„Hvað þurfum við að var-
ast?“
„Það er atriði,“ svaraði Sam,
„sem ég þarf að íhuga betur.
Þegar ég hefi ákveðið, hvað við