Úrval - 01.04.1953, Page 54

Ibúum fjallaþorpanna í Ölpunum stendur ekki
eins mikii ógn af neinu og snjóflóðum.
Grein úr „True“,
eftir Hans Rudolf Schmidt og Edwin Muller.
TTM miðjan janúar 1951 vissi
^ fólkið í svissnesku Ölpun-
um að vá var fyrir dyrum. Alla
vikuna hafði kingt niður snjó,
meira en elztu menn gátu mun-
að. 1 sumum dölunum var snjór-
inn þriggja metra djúpur á
þorpsgötunum. í hlíðunum fyrir
ofan hlóðust upp milljónir lesta
af snjó — hin hvíta skelfing, sem
á hverri stundu gat steypt sér
yfir þorpin.
Þann Í9. janúar hljóp fyrsta
skriðan.
Þorpið St. Antönien stendur
í þröngum dal, flatlendið er 300
—400 metrar á breidd, en beggja
vegna rísa snarbrattar hlíðar
upp í 600 metra. hæð. Á hverju
ári, síðla vetrar eða snemma
vors, koma snjóskriður niður
þessar hlíðar. Eins og annars-
sta.ðar í Ölpunum hlaupa skrið-
umar að heita má alltaf eftir
sömu slóðum og koma þær hver
um sig næstum á sama mánað-
ardegi ár eftir ár. Þorpsbúar
eiga von á þeim og hafa gefið
þeim nöfn: Kiihnihom, Meier-
hof, Tschatschuggen.
Hús og hlöður vora því reist
þar í dalsbotninum, sem ekki
var hætta af þessum skriðum.
Til frekara öryggis voru hlaðnir
grjótgarðar til varnar á heppi-
legum stöðum í hlíðunum og
voru þeir eins háir og upsir á
þriggja hæða húsi.
Hingað til höfðu þessar varn-
ir dugað. En í ár horfðu þorps-
búar með vaxandi ugg á snjó-
hengjurnar, sem sífellt stækk-
uðu. I eina viku hafði kirkju-
klukkunum ekki verið hringt.
Tónsveiflur þeirra gátu nægt til
þess að hleypa af stað skriðu.
Að kvöldi hins átjánda var
f jölskylda Konrads Fliitsch sam-
ankomin í eldhúsinu á heimil-
inu: hjónin, fjögur börn og
vinnumaður. Börnin voru eirðar-
laus; þau höfðu verið inni í viku,
komust ekki í skólann vegna ó-
færðar. Rétt eftir klukkan níu
heyrðu þau þyt í fjarska, því
næst var eins og þruma dyndi
yfir og loks var eins og hundr-
uð hraðlesta kæmu bmnandi.
Þau fleygðu sér öll á gólfið, og
í sömu svifum skall snjóskriðan
á húsið.
Húsið, sem var tvær hæðir,
skalf eins og í jarðskjálfta.
Veggirnir í eldhúsinu svignuðu