Úrval - 01.04.1953, Blaðsíða 94

92
ÚRVAL
„hefur þér nokkum tíma verið
sagt, að þú værir kannski dálít-
ið ófullkomin í höfðinu? Ég
meina, þú varst ekki mjög dug-
leg í skólanum, var það?“
„Ég var alltaf með þeim efstu
í skólanum. Abbadísin hún Mary
Gonzaga vildi gera mig að kenn-
ara.“
„Og,“ — það urraði í kanúk-
anum, sem nú var orðinn æstur
á ný og reri fram og aftur eins
og maður sem þjáist af tann-
pínu, — ,,þú leyfir þér að krjúpa
þarna og segja, að þú álítir
það ekki neina synd að hátta
hjá karlmanni? Sem,“ bætti
hann við, ,,er ekki eiginmaður
þinn ?“
„Ég meinti ekkert illt með
þessu, Faðir,“ sagði hún og bar
ótt á, ,,og þetta var alls ekki
það sem þú ert að hugsa um,
því við gerðum ekkert, og ef
það hefði ekki verið fyrir þrumu-
veðrið, þá mundi ég alls ekki
hafa gert það. Frú Higgins var
niðri í Crosshaven hjá frú Kin-
wall, það er dóttir hennar, og
ég var ein í húsinu, og ég var svo
myrkfælin og hrædd við þrum-
urnar, svo Mikey sagðist skyldu
vera hjá mér, og svo var hann
hjá mér, og þá var orðið fram-
orðið, og ég var hrædd við að
vera einsömul í rúminu, og þá
sagði hann: Ég skal passa þig,
og ég sagði: Jæja þá, Mikey,
en ég vil ekki hafa neitt svo-
ieiðis, og hann sagði: Allt í lagi,
Madgie, ekkert svoleiðis, og það
var ekkert svoleiðis, Faðir.“
Hún starði á kanúkann, sem
blés og dæsti og hristi höfuð-
ið eins og allur heimurinn væri
allt x einu búinn að tapa sér.
„Þetta var ekki neitt, Faðir,“
sagði hún, er hún sá að hann
tr-úði henni ekki.
„Einu sinni?“ spurði ltanúk-
inn, ,,þú gerðir það einu sinni?“
„Já, Faðir.“
„Sérðu eftir því ?“ spurði hann
stuttur í spuna.
„Ef það hefur verið synd.
Var það synd, Faðir?“
„Víst var það synd!“ öskraði
hann. „Fólk hefur ekki leyfi til
að gera svona nokkuð. Þetta var
alvarleg synd. Allt mögulegt
hefði getað skeð. Sérðu eftir
því?“ — og hann velti því fyrir
sér hvort hann ætti að vísa henni
út úr stúkunni aftur.
„Ég sé eftir því, Faðir.“
„Segðu mér frá synd, sem þú
hefur drýgt.“
„Það var þetta með eplið í
garðinum, Faðir.“
„Farðu með iðrunarbænina."
Hún fór í flýti gegnum bæn-
ina og starði á hann allan tím-
ann. Það voru svitadropar á efri
vör hennar.
„Farðu með þrjár aðrar bæn-
ir til yfi.rbótar þér.“
Hann skaut lokunni fyrir Ijór-
ann og lét fallast aftur á bak,
örmagna. Fyrir mátt vanans dró
hann lokuna frá ljóranum hin-
um megin, og fann þegar í gegn-
um hann sætan jasmín-ilm, en
þegar frú Nolan-White var rétt
nýbyrjuð játningu sína, veifaði