Úrval - 01.04.1953, Blaðsíða 101

FLÓTTINN TJR PARADlS
99
sannarlega af skilningi, og Stef-
ansen lektor var þakklátur.
Hann haf ði glímt lengi við þetta.
Þegar Stefansen lektor opn-
aði garðshliðið og sá móður
sína, smávaxna og dugnaðar-
lega, uppi á veröndinni, ákvað
hann að segja ekki frá neinu
fyrr en eftir miðdegisverðinn.
Þegar Stefansen lektor og
Stefansen barnakennari höfðu
borðað ágætis kjötbollur og
rabarbaragraut með rjóma,
báru þeir diskana fram í eld-
húsið. Stefansen lektor þvoði
diskana og Stef ansen barnakenn-
ari þurrkaði þá með köflóttri
diskaþurrku og hafði bundið
aðra framan á sig. Frú Stefan-
sen sat í djúpum hægindastól
og svaf inni í dagstofunni. Stef-
ansen lektor sagði blátt áfram
við Stefansen bamakennara:
„Ja . . . heyrðu pabbi, ég fer
ekki til Grimstad, ég fer einn
í gönguferð upp um fjöll.“
Það munaði minnstu að Stef-
ansen barnakennari missti fal-
legt postulínsfat, hann starði
skelfdur í áttina til dagstofu-
dyranna. „Ertu orðinn alveg
kolvitlaus?" sagði hann lágt.
„Jú, víst skil ég þig, en það fer
allt í uppnám. Eg ætla mér ekki
að segja frá því.“
„Æ-jú! Heyrðu mig pabbi.. .“
„Ég ætla mér ekki að segja frá
því,“ hvíslaði Stefansen barna-
kennari.
Þegar þau höfðu dmkkið
kaffi með góðum kökum, fékk
frú Stefansen að vita að Stefan-
sen lektor hyggðist f ara í göngu-
ferð einn síns liðs. Frú Stefansen
fór að tala. Stefansen lektor
sá að Stefansen barnakennari
smeygði sér út um bakdyrnar,
út í garðinn. Frú Stefansen
sá ekkert nema soninn. Frú
Stefansen talaði viðstöðulaust í
tíu mínútur. Hún kvað sér vera
fullkomlega ljóst hve karlmenn
væru ónærgætnir og kvenfólk
varnarlaust. Hún spurði ítarlega
um hvað væri aðfinnsluvert við
hana og Stefansen barnakenn-
ara. Hún spurði hvort hann
gerði sér Ijóst, að þetta fram-
ferði myndi sennilega vekja
tortryggni hjá ungfrú Eide. Hún
spurði margs og sagði margt.
Stefansen lektor fannst ekki
þægilegt að hlusta á það. Það
særði hann.
Hann gekk gegnum garðinn
og út á götuna og lagði inn um-
sókn um vegabréf á lögreglu-
stöðina. Ungfrú Johansen, sem
útbjó vegabréfið fyrir lögreglu-
stjórann, skrifaði á það sam-
kvæmt beiðni hans: Gildir í öll-
um löndum. Tous les pays. All
countries, og óskaði honum góðr-
ar ferðar.
Strax daginn eftir fór Stefan-
sen lektor með lestinni og sá frú
Stefansen og ungfrú Eide verða
æ minni, þar sem þær stóðu á
brautarpallinum. Frú Stefansen
veifaði vasaklút, en ungfrú Eide
veifaði með hendinni. Hann
varpaði öndinni f eginsamlega og
starði hugsandi á litla bæinn,