Úrval - 01.04.1953, Blaðsíða 102

100
ÚRVAL
sem eftir snmarleyfið myndi um-
lykja hann sínum þrönga faðmi
og halda honum þar til æviloka.
Nokkrum klukkustundum seinna
stóð hann í höfuðstaðnum ferða-
klæddur og með ferðatösku, fór
rakleitt frá brautarstöðinni til
Grandhótel og snæddi miðdegis-
verð. Hann hafði gaman af að
sjá borgina aftur, og brosti þeg-
ar honum varð hugsað til náms-
áranna og þrenginganna þá. Þau
voru nú löngu liðin og hann var
með drjúgan skilding í vasan-
um. Stefansen lektor hafði þann
góða sið að vera sparsamur.
Hann eyddi mjög litlu, þegar frá
er talið það, sem hann borgaði
með sér heima, og auk þess hafði
hann erft nokkur þúsund eftir
ömmu sína.
Hann var önnum kafinn við
að útvega sér föt, iandvistarleyfi
og heilsa upp á þá fáu kunn-
ingja, sem enn voru eftir í borg-
inni. Hann heilsaði líka upp á
fornu vinkonuna, Júlíu, og bæði
voru alvarleg. Á ferðaskrifstof-
unni fékk hann allar nauðsyn-
legar upplýsingar. Hann keypti
uppdrætti og bækur. Sandberg
sló á öxlina á Stefansen lektor
og hrópaði:
„Langt síðan að við höfum
sézt, Adonis, ætlar þú til
Egyptalands ?“
Snemma á föstudaginn lentu
þeir á Kastrup, klukkan tvö á
Le Bourget. Sandberg var allvel
fjáður kaupsýslumaður. Hann
hafði komið til Parísar áður og
þóttist þekkja hvern krók og
kima í borginni. Stefansen lektor
þekkti París af bókum og upp-
dráttum, en hann hafði aldrei
ferðazt erlendis áður, og eklci
heldur mikið heima fyrir. Frakk-
ar töluðu óskaplega hratt og
ógreinilega. í fyrstu skildu þeir
ekki mikið af því, sem Stefansen
lektor sagði, en það lagaðist
smámsaman, þegar hann talaði
hægt. Stefansen lektor fannst
sannarlega kominn tími til að
hann fengi æfingu í að tala
frönsku, sem reyndist vera dá-
lítið öðruvísi tungumál en hann
hafði lært í skóla.
Sandberg hafði útvegað sér
herbergi í góðu gistihúsi, og með
því að hann var kunnugur þar,
fékk hann tvö samliggjandi her-
bergi. Stefansen lektor leizt ekki
á blikuna þegar hann heyrði
verðið, en það gerði raunar ekki
mikið til í fáeina daga. Annars
var hann þeirrar skoðunar, að
hitinn í hitabeltinu gæti varla
verið meiri. Sandberg sagði:
,,Við skulum hressa okkur á vín-
glasi.“
Þeir tóku sér bíl og höfnuðu í
Café Döme.
Á vikutíma heimsóttu þeir ó-
tal gangstéttaveitingastaði, auk
þekktra og óþekktra kaffihúsa,
Döme, Rotonde, Deux Magots,
Napolitain og svo framvegis, og
svo framvegis, og hitinn varð
verri. Stefansen drakk þunnt öl
og rýndi í uppdrætti og ferða-
mannabæklinga. Á hverjum degi
tók hann sér far með einhverj-
um almenningsvagni. Það var