Úrval - 01.04.1953, Blaðsíða 105

FLÓTTINN ÚR PARADlS
103
þennan hægláta og prúða mann.
Þeir mátu mikils alvöru hans
og iðni. Þeir litu á sig sem heið-
virðar manneskjur.
Nú, það komu stúlkur í kaffi-
húsið á kvöldin; það varð ekki
hjá því komizt. En Dubois og
kona hans tefldu ekki í neina
tvísýnu, það var annað mál. Áttu
stúlkumar ekki líka að hafa ein-
hvem samastað? Stúlkur, sem
ráku iðju sína af varfærni og
á viðkunnanlegan hátt? Dubois
þoldi ekki skækjur af götunni.
Stúlkurnar urðu að vera prúðar
í framkomu og sómasamlega
klæddar, og þær urðu að stunda
iðju sína svo að lítið bæri á.
Dubois hafði auga með öllum
og gat verið mjög vingjamlegur,
en einnig mjög byrstur. Allir
bám mikla virðingu fyrir hon-
um, jafnvel frúin. Tekjurnar á
kvöldin voru ekki sérlega mikl-
ar, en þær vom ömggar og gáf u
af sér dágóðan hagnað. Dubois
og kona hans áttu gamla húsið
og vom talin efnuð og mjög
heiðvirð hjón. Dóttir þeirra var
gift pípulagningamanni sem rak
sitt eigið fyrirtæki.
Af stúlkunum veitti Stefan-
sen þeim Maríu, Georgette og
Luciu sérstaka athygli. Hann
heilsaði þeim, sagði við þær
nokkur orð. Þær sátu oft við
borð sem var fast við borð hans.
María var eldri systir Luciu,
Georgette Maris vinkona þeirra.
Lucia minnti hann á Míu í
kvennaskólanum, hún var að-
eins dekkri og lægri. Hún sendi
honum gáskafullt augnatillit og
Stefansen lektor sá að hún hafði
fallegar tennur og fannst hún
ætti ekki heima í kaffihúsinu.
Fyrsta ágúst um kveldið sagði
Lucia: „Ætlar herrann ekki að
drekka eitt glas með okkur?“
María og Georgette ypptu öxl-
um og hlógu. Stefansen lektor
stóð upp og bað hana að setjast
og Jean kom með glas af hvít-
víni eftir beiðni Luciu. Stefansen
lektor lyfti koníaksglasinu og
skálaði.
„Nú skulum við dansa,“ sagði
Lucia. Fatlaði maðurinn við pí-
anóið leit brosandi um öxl þeg-
ar Lucia og Stefansen lektor
gengu út á dansgólfið. Þar vom
þrensgli og mjög heitt. Lucia
sagði, að hann dansaði ágæt-
lega.
„Er yður sama þó að ég panti
eitt glas af víni í viðbót?“ sagði
Lucia. Jean kom með vínið, dust-
aði af borðinu með servíettunni,
brosti. Lucia bragðaði á víninu,
leit á Stefansen, brosti líka.
„Þér ættuð ekki að drekka.
svona mikið af víni,“ sagði Ste-
fansen lektor. „Ung og falleg
stúlka eins og þér ...“
„Finnst yður ég vera falleg?“
sagði hún glaðlega. „Takk, takk.
Þér eruð afskaplega elskulegur,
herra minn. Ég er alls ekki ung,
ég er tuttugu og tveggja. Ég
verð bráðum orðin gömul ker-
ling.“
„Ég hélt að þér værað ekki
nema átián,“ sagði Stefansen
lektor. „Én þér ættuð ekki að