Úrval - 01.04.1953, Qupperneq 92

90
TJRVAL
viku að veslings stúlkan sagði
mér það sjálf hvernig hún er
hálfsvelt af þessum manni sín-
um og þau hafa enga peninga
til að eignast böm. En heldurðu
nokkrum detti í hug að hún
móðir hennar gefi henni eitt
einasta penny?“
Stúlkan hélt áfram að kjökra.
Kanúkinn rétti úr þreyttu bak-
inu og stundi við. Hann heyrði
vindinn gnauða uppi í þakinu
og horfði á hinar löngu bið-
raðir báðum megin við skrifta-
stólinn hjá Deeley, fólkið sat
ennþá hreyfingarlaust eins og
styttur í hálfrökkri hliðarstúk-
unnar. Hann stundi aftur eins
og hann vildi segja: „Hvaða
þýðingu hefur þetta? Þau
blekkja sig öll sjálf. Þau halda
öll að allir séu syndugir nerna
þau sjálf. Eða ef þau segjast
vera syndarar, og finna að svo
er — þá varir það aðeins með-
an þau eru stödd í kirkjunni.
Svo fara þau út og fyllast öfund
og hroka og það er ekki til hjá
þeim neitt sem heitir kærleikur.“
Hann hallaði sér aftur.
„Bamið mitt, barnið mitt,
bamið mitt! I fimm ár hefur
þú forðazt Guð. Ef þú hefðir
dáið mundirðu hafa dáið með
alla syndina í sálinni og lent í
helvíti um alla eilífð. Það eru
lög Kirkjunnar, og lög Guðs, að
maður verður, maður verður að
skrifta að minnsta kosti einu
sinni á ári. Af hverju komstu
ekki ? Sjáðu hvemig hugur þinn
Ihefur spillzt svo að þú þekkir
ekki einu sinni syndina þegar
þú fremur hana. Er einhver synd
sem þú hefur ekki sagt mér frá
af því þú skammast þín fyrir
það?“
„Nei, Faðir.“
„Sendi ekki þín góða húsmóð-
ir þig til skrifta að minnsta
kosti einu sinni í mánuði þessi
fimm ár?“
„Hún sendi mig í hverri viku.
En það var alltaf á laugardags-
kvöldum. Og eitt laugardags-
kvöld fór ég ekki af því að mig
langaði til að kaupa blússu áð-
ur en búðunum væri lokað. Svo
vom komnir sex mánuðir áður
en ég vissi af, og þá þorði ég
ekki lengur að fara. Og auk
þess, hverju ætli ég hafi svo
sem þurft að segja frá?“
Kanúinn sló höndunum frá
sér og það var dálítill kaldrani í
rödd hans er hann sagði:
„Hefurðu aldrei drýgt synd?“
„Eg geri ráð fyrir að ég hafi
einhverntíma skrökvað, og svo
þetta með eplið í garðinum hjá
nunnunum.“
Presturinn sneri sér enn að
henni, og með nokkrum ofsa í
þetta sinn, enda var hann stað-
ráðinn í að knýja sannleikann
út úr stúlkunni. Hann heyrði að
frú Nolan-White, hitt skrifta-
barnið hans, ræskti sig óþolin-
móðlega þar sem hún sat á
bekknum.
„Kæra barn, þú hlýtur að
hafa drýgt einhverja synd á
þessum fimm árum. Vertu nú
hreinskilin við sjálfa þig. Svona