Úrval - 01.04.1953, Blaðsíða 90

58
ÚRVAL
„Nú. Og hvað mikið meira?
Þú veizt að ég get ómögulega
gert játninguna fyrir þig.“
„Það er dálítið meira, Faðir.“
„Já, en hvað mikið meira?“
hreytti kanúkinn út úr sér.
„Tveim mánuðum meira,“
skrökvaði stúlkan, og hendur
hennar flugu sundur eins og
hvítir vængir í rökkrinu.
Kanúkinn óskaði þess næst-
um að hann gæti rofið innsigli
skriftastólsins og sagt henni
eins og var, að hann vissi ná-
kvæmlega hver hún væri, og
hvað langt væri síðan hún hefði
skriftað; en hann þorði ekki að
segja meira en þetta:
„Mig grunar, að þú sért að
segja ósatt.“
„Ó, Guð minn góður, Faðir,
þetta er dagsatt.“
,,En,“ — kanúkinn sló með
fingrunum á sessuna — „það
þýðir ekkert að segja mér ann-
að en sannleikann. I Guðs bæn-
um, barn,“ hann náði aftur valdi
á sjálfum sér, „kannski það séu
fimm ár?“
„Það eru fimm ár,“ viður-
kenndi stúlkan svo lágum rómi
að hann heyrði það naumast.
Hann varp öndinni léttar.
Hann slétti hárið á enninu. Því
næst hallaði hann sér nær til
að heyra syndir hennar, nær
og nær unz eyra hans nam við
vírgrind ljórans.
„Bamið gott,“ sagði hann í
viðvörunartón, „það er langur
tími. En, Guði sé lof, þú hefur
nú loksins komið aftur. Þú
verður að reyna að muna allar
— allar — þínar syndir. Leyfðu
mér að hjálpa þér. Veslings
barnið mitt. Tökum fyrsta boð-
orðið.“
En þegar hann heyrði and-
köf hennar vissi hann að hann
hafði gert skyssu; hún mundi
sjá langan lista af brotnum boð-
orðum fyrir framan sig og hún
mundi draga dul á margar af
syndurn sínum til þess að
stytta þessa skelfilegu raun.
„Ég á við,“ hélt kanúkinn
áfram, gramur yfir heimsku
sinni, „það er ein aðferðin sem
hægt er að nota. Viltu gera
játninguna þannig?
„Já, Faðir.“
„Jæja þá.“
„Fyrsta boðorðið . . .“ Það
kom fát á hana og honum varð
ljóst að hún vissi ekki einu
sinni hvað fyrsta boðorðið var.
„Hefurðu nokkurntíma skróp-
að frá messu á sunnudögum?"
sagði hann henni til hjálpar,
þó að hné hans væru farin að
skjálfa af óþolinmæði.
„Neinei, aldrei, aldrei á ævi
minni.“
„Gott. Hefurðu nokkurntíma
blótað? Lagt nafn Guðs þíns
við hégóma?“
„Ö, ó, neinei,“ sagði stúlkan
skelfingu lostin af því einu að
hugsa til þess.
„Hefurðu nokkumtíma verið
óhlýðin við foreldra þína, valdið
þeim óhamingju á einhvern hátt,
staðið uppi í hárinu á þeim?“
„Eg á enga foreldra, Faðir.