Úrval - 01.04.1953, Blaðsíða 111

FLÓTTINN ÚR PARADlS
109
inn, sem er lamaður á báðum
fótum.“
„Nei?“
„Jú, ég held að hún hafi allt-
af elskað hann. Hann var liðs-
foringi. Hann elskar hana líka,
það gerir hann. Hann var elsk-
hugi frú Dubois fyrir löngu.
Hann er orðinn gamall, bráð-
um fimmtugur. Frú Dubois er
bálreið yfir því að María skuli
fá að sitja í kaffihúsinu, en Du-
bois vill hafa hana þar, af því
að hún útvegar fjölda af við-
skiptavinum. Annars kærir Du-
bois sig ekki hót um kvenfólk,
ekki hót ... Hann er ekkert
fyrir kvenfólk."
„En hann á dóttur?“
„Já, en þá var hann ungur.
Æ, nei, þú skilur svo lítið. Sérðu
ekki hvemig hann er? Það er
þó auðséð! Af hverju kyssir þú
mig aldrei ? Þú hefur bara kysst
mig einu sinni.“
#
Klukkan var orðin tíu um
kvöldið, þegar Lucia og Stefan-
sen lektor stigu út úr bílnum
hjá kirkjunni á Montmartre.
Hann fylgdi henni inn í litla
hliðargötu, nam staðar fyrir
utan húsið, hélt utan um hana.
„Kemur þú með upp?“ spurði
Lucia.
„Og það kostar ... ?“ sagði
hann háðskur.
„Vertu ekki svona vitlaus.
Æ, af hverju læturðu svona?
Heldur þú að ég taki við borg-
un af þér?“
Lucia hafði tvö lítil herbergi,
annað vissi út að götunni. 1 hinu,
sem sneri út að garðinum, hafði
hún útbúið eldunarkrók bak við
hlíf. Stefansen lektor hafði ekki
búizt við að það væri svona snot-
urt hjá henni.
Hann lét hana fá peninga til
að kaupa fyrir næsta morgun,
nýtt brauð og annað. Eftir
morgunmatinn fór hann rakleitt
bak við hlífina og þvoði upp
diskana. Lucia hafði mikla
skemmtun af því. „Ég ræð þig
fyrir vinnukonu,“ sagði hún.
„Eg tek stöðuna," sagði Ste-
fansen lektor. „Ég flyt farang-
urinn minn hingað í dag. Eg
fer til Noregs árdegis á laugar-
daginn. Það verða aðeins fimm
dagar. Ég vil búa hér. En það
má enginn koma hingað, eng-
inn ... Og þú mátt ekki fara
í kaffihúsið þessa daga.“
„Þú ferð ekki,“ sagði hún.
„Var ég ekki búin að segja, að
þú ættir ekki að fara?“
„Því miður, ég verð að fara.“
„Jæja, þú getur verið hér. Ég
skal tala við Maríu.“
„Þarf þess?“
„Hún er systir mín,“ sagði
Lucia. „Hún leggst ekki á móti
því. Hún kann vel við þig.“
Stefansen lektor tók undir
hökuna á Luciu. „Litlavinkona,"
sagði hann, „þykir þér ofurlítið
vænt um mig?“
„Mér þykir vænt um þig, það
hef ég sagt,“ svaraði Lucia. ,,Ég
elska aldrei neinn, aldrei. Nei,
svo vitlaus er ég ekki. Þú mátt
gjaman kyssa mig. Mér finnst