Úrval - 01.04.1953, Blaðsíða 77

EFTIR 18 MÁNAÐA DVÖL 1 RTJSSLANDI
75
aldrei heyrt talað um slík lög. En
þetta er blátt áfram ekki siður.
Sp.: Er auðvelt að fá skilnað?
Sv.: Það er mikill munur frá því
sem áður var. Nú er það mjög erfitt
og dýrt.
Sp.: Álítid þér að fólkið sé orðið
siðavandaðra en það var áður?
Sv.: Já, ég álit að þróunin stefni
í hreinlífisátt.
Sp.: Er það þessvegna sem rúss-
neskir hermenn sem koma til Þýzka-
lands gera sig svo oft seka um
nauðganir ?
Sv.: Ef til vill. En í Rússlandi
kemur slíkt ekki fyrir. Tökum t. d.
kvikmyndir þeirra og bækur. 1 þeim
finnst ekkert auðvirðilegt eða saur-
ugt.
Sp.: Er þá engin ástleitni í rúss-
neskum kvikmyndum ?
Sv.: Nei, engin. Þau kyssa ekki
einu sinni hvort annað í lokin held-
ur leiðast burt móti hinu sovétska
sólarlagi.
Sp.: Eru ekki myndir af fallegum
stúlkum framan á tímaritunum?
Sv.: Nei.
Sp.: Hvemig er varið hinum
Tnargumtöluðu njósnum um útlend-
inga? Er vakað yfir öllum ferðum
þeirra ?
Sv.: Eg held að min hafi verið
gætt um helming tímans i Moskvu.
En þegar ég ferðaðist utan Moskvu
var mín gætt næstum allan tímann.
Fyrir utan húsið sem ég bjó í ásamt
þrem öðrum Ameríkumönnum voru
þrír varðmenn. Þegar ég flutti inn
var einum bætt við. Símaklefi var
beint undir svefnherbergisgluggan-
um mínum og þar gat ég fylgzt
með hve ströng gæzlan var. Jafn-
vel kvöldin sem ég hélt að mín væri
ekki gætt var hringt til varðmanns-
ins niðri hálfri mínútu eftir að ég
kom heim og næstum í hvert skipti
sem ég yfirgaf húsið hringdi hann
til einhvers. Þetta var dálítið þreyt-
andi til lengdar.
Sp.: Teljið þér tilganginn með
þessari gœzlu þann að fylgjast með
þeim Rússum sem tala við útlend-
inga ?
Sv.: Það er sjálfsagt einn tilgang-
urinn. Tortryggni þeirra er furðu-
leg. En ég talaði ótal sinnum við
Rússa. Sú skoðun er ekki rétt, sem
algeng er hér heima, að við starfs-
menn sendiráðanna fáum ekki tæki-
færi til að tala við Rússa.
Sp.: En er sú skoðun ekki almenn
að Rússar vilji ekki, eða séu hrœdd-
ir við að tala við ykkur?
Sv.: Ekki er það nú alveg rétt.
Þeir tala við okkur. En fæstir nema
einu sinni. Það er ekki hægt að
komast i vinfengi við þá. Þeirra
vegna verða samfundirnir að vera
óundirbúnir og af tilviljun. Fyrir
kom að einhver stakk upp á að við
hittumst aftur. En ég vissi aldrei
hvort um var að ræða fákænsku eða
,,gildru“. Oft var það þó sjálfsagt
fákænska. Og það er annað undrun-
arefnið til, að Rússar vita ekki
sjálfir í hvílíka hættu þeir stofna sér
með þvi að tala við okkur.
Sp.: Umgengust hinir starfsmenn
sendiráðsins mikið Rússa?
Sv.: Sama og ekkert. Og því minna
því hærra sem þeir voru settir.
Þetta var það sem Kennan sendi-
herra gramdist mest, og er það auð-