Úrval - 01.04.1953, Blaðsíða 91

SYNDARAR•
89
Frú Higg — húsmóðir mín tók
mig af barnaheimilinu.“
„Nú já. Jæja ... ee... skrökv-
að ? Hef urðu nokkumtíma
skrökvað, eða sýnt heiftrækni?“
„Æ, ég er hrædd um það,
Faðir. Ég er hrædd um að ég
hafi kannski skrökvað einstöku
sinnum.“
„Hvað oft á þessum fimm
árum? Svona að meðaltali. Ég
meina hvort þú eigir vanda til
þess. Er það ávani hjá þér?“
„Guð hjálpi okkur, Faðir, ég
skrökva ekki oft. Ég skrökva
bara pínulítið þegar ég verð
hrædd.“
„Jæja, við skulum segja að
þú hafir skrökvað stöku sinnum.
Og þá er það sjötta boðorðið.
Hefurðu nokkurntíma syndgað
í hugsun, orði eða verki gegn
hinum Heilaga Hreinleik? Karl-
menn til dæmis, hefurðu nokk-
umtíma hagað þér illa með karl-
mönnum ?“
„Ó!“ Stúlkan tók andköf.
„Nokkurntíma stolið?" flýtti
kanúkinn sér að segja, og hann
beið þess að hún segðist hafa
stolið stígvélunum hennar frú
Higgins.
„Aldrei á æfi minni, Faðir,
ég hef aldrei á ævi minni stolið
svo miklu sem nálarhaus. Nema
þegar ég stal einu sinni epli' í
garðinum hjá nunnunum. Og svo
náðu þær mér og flengdu mig.
Og þær tóku seinasta bitann út
úr mér.“
„Þú hefur aldrei stolið nein-
um fötum eða svoleiðis ?“ sagði
kanúkinn þungri röddu, enda
voru nú ekki eftir nema þrjú
boðorð og ekkert þeirra lfldegt
til að knýja játningu út úr stúlk-
unni. „Hatti, hönskum, skóm?“
„Aldrei, Faðir.“
Það varð löng þögn.
„Stígvélum?“ hvíslaði hann.
Stúlkan var allt í einu farin
að kjökra sárt og mikið.
„Faðir,“ sagði hún, „frú
Higgins er að skrökva upp á
mig. Ég hata hana. É . . . ég
hata kerlinguna. Ég hata hana.
Hún lætur mig aldrei í friði.
Hún er alltaf að rexa í mér.
Hún tók mig frá nunnunum fyr-
ir fimm árum, og hún hefur
aldrei gefið mér mínútu hvíld.
Hún kallar mig ljótum nöfnum.
Hún segir, að ég geti ekki verið
góð eða heilbrigð í hugsun, af
því að ég kom af bamaheimili.
Hún er að skamma mig frá
morgni til kvölds. Hún er göm-
ul tík . . .“
„Barnið mitt! Bamið mitt!“
„Já, ég tók stígvélin hennar.
Ég tók þau. En ég stal þeim
ekki. Ég á ekki eitt einasta stíg-
vél, en hún á einhver ósköp og
kynstur af stígvélum. Ég ætl-
aði að skila þeim aftur.“
„Barnið mitt; að taka þau
var sama og stela þeim.“
„Hvað ætli hún hafi að gera
við þau? En svona er hún and-
styggileg. Sjálf dóttir hennar
hljóp frá henni fyrir tveimur
árum og giftist Englendingi sem
er hálfgerður frímúrari. Það er
ekki lengra síðan en í seinustu