Úrval - 01.04.1953, Blaðsíða 104

102
ÚRVAL
bað hann síðan vingjarnlega en
ákveðið að líta á þakherbergi á
þriðju hæð, og einnig á annað,
sem vissi út að garðinum. Hún
sagði, að það væri svalt, því
að sólin skini aldrei inn í það.
Herbergið var mjög fátæklegt,
en leigan lág. Stefansen lektor
tók það strax og borgaði fyrir-
fram og svitnaði um leið.
Eiginmaðurinn, André Dubois,
rak veitingasölu á neðstu
hæðinni. Frúin fylgdi honum
niður og kynnti hann mannin-
um, sem rétti honum holduga
krumlu yfir barinn og sagði
stutt og laggott að það gleddi
sig mikið. Stefansen lektor bað
um súpu og steiktan fisk og
þunnt öl. Hann hugsaði dálítið
angurvær til steikta fisksins
hennar frú Stefansen, en annars
hugsaði hann lítið um frú Ste-
fansen, lítið um ungfrú Eide.
Með Montmartre sem bæki-
stöð, gerði hann daglega vel
skipulögð áhlaup á París, minj-
ar hennar og leyndarmál. Dag-
bókin fylltist. Hann fékk sér
aðra bók enn þykkari, og hún
fylltist líka. Það eina, sem angr-
aði hann var — að tíminn leið
svo fljótt.
#
Síðdegis einn dag, þegar hann
kom heitur og þreyttur og
ánægður inn í veitingastofu
Dubois til þess að fá sér þunna
ölið sitt og óbrotinn mat, stóð
25. júlí á almanakinu. Dubois
heilsaði honum glaðlega. Jean
kom rambandi með súpuna og
ölið. Þau þekktu hann nú orðið,
Dubois, Jean, frúin og dóttir frú-
arinnar og maður hennar. Þau
buðu honum inn til sín á sunnu-
dögum. Lektor Stefansen var
meira að segja orðinn kunnugur
fatlaða manninum, sem hamraði
danslög á píanóið á kvöldin.
Jafnvel gestirnir voru farnir
að taka eftir honum. Það
voru oftast vingjarnlegir Frakk-
ar, sem sátu yfir kaffi og fine.
Á kvöldin sat Stefansen yfir
kaffibolla og koníakslögg, einn
klukkutíma, tvo klukkutíma.
Stúlkurnar brostu til hans, heils-
uðu honum, ypptu öxlum og
hlógu, og dönsuðu við kunnuga
og ókunnuga herra á litlu dans-
gólfi, sem var innst í langa og
mjóa salnum. Þessi alvarlegi
maður vildi ekki dansa, bauð
ekki upp á glas, kærði sig ekki
um annað en að sitja þarna og
horfa á, meðan hann drakk kaffi
og koníak og reykti pípu við
borðið í horninu.
Það komu sjaldan Ameríkan-
ar þangað, sjaldan nokkur út-
lendingur yfirleitt. Veitingastað-
urinn var hvorki frægur né al-
ræmdur, fáeinir listamenn vöndu
komur sínar þangað, en engin
stórmenni og engir rónar.
Stefansen lektor hafði eignazt
samastað, og þessi samastaður
var í París Frakkanna, þar
kunni hann bezt við sig. Hann
mat mikils dugnað og varfærni
Frakka, og þeir sem kynnt-
ust honum, til dæmis Dubois-
f jölskyldan, kunnu mjög vel við