Úrval - 01.04.1953, Blaðsíða 113

FLÓTTINN ÚR PARADlS
111
inn, sá hann að hún stóð fremst
í hópnum, með hendurnar nið-
ur með síðunum og starði á eftir
honum, og hann formælti sjálf-
um sér.
Síðdegis á sunnudaginn sté
Stefansen lektor út úr lestinni í
fæðingarbæ sínum. Frú Stefan-
sen og Stefansen barnakennari
stóðu á brautarpallinum. Stefan-
sen lektor var í ferðafötum og
með bakpoka.
„Nei, en hvað þú ert hraust-
legur,“ hrópaði frú Stefansen.
„Já, það er f jallaloftið," sagði
Stefansen bamakennari. „Það
jafnast ekkert á við fjallaloft-
ið.“
„Og þú hefur ekki skrifað
okkur,“ sagðifrú Stefansen. „Þú
kemur seint. Ég beið á stöðinni
bæði í gær og í morgun.“
Stefansen lektor var fámáll
við kvöldborðið. Jú, hann mundi
eftir nokkrum nöfnum frá Jöt-
imheimi, minntist á afskekkt sel,
miklar vegalengdir, torfærur og
erfiðleika, samgönguleysi. Sá
varla nokkurn mann ...
„Ungfrú Eide kemur á
fimmtudaginn,“ sagði frú Ste-
fansen. „Þú getur ekki ímynd-
að þér, hvað okkur leið vel þarna
niður frá. Ég er ekki frá því, að
hana langi til að kaupa sumar-
húsið," sagði hún íbyggin. „Það
em líka tvö herbergi á loftinu.
Þau koma sér vel fyrir pabba
þinn og mig. Hvað finnst þér?
Við spjölluðum dálítið saman,
hún og ég. Þið getið fengið efri
hæðina hér. Það verður ágætt.
Svo verðum við báðar um eld-
húsið.“
„Hm,“ sagði Stefansen bama-
kennari.
„En góði minn, við erum svo
góðar vinkonur. Þú hlýtur að
skilja, að ...“
„Ég var bara að ræskja mig,“
skaut Stefansen bamakennari
inn í. „Ég sagði ekkert ... ætl-
aði mér ekki að segja neitt.“
#
„Það er ánægjulegt að sjá
lektorinn aftur,“ sagði Mía á.
mánudagsmorguninn. Tók undir
handlegginn á Stefansen lektor
og leiddi hann upp að kennara-
borðinu. „Æ, sumarleyfið er allt:
of stutt. En hvað þér lítið vel
út, það veit guð að ..."
„Velkominn í þrældóminn,"
sögðu þær allar tuttugu í takt.
„Takk, sömuleiðis,“ sagði Ste-
fansen lektor og brosti, án þess
að roðna. „Heyrið þið nú, telp-
ur ..."
„Nei, heyrið þið hvað hann
segir, telpurhrópaði Mía.
„Kæru ungu stúlkur þá. Jæja
...“ Hann þagnaði, leit yfir
bekkinn. Andlit Míu minnti hann
svo greinilega á eitthvað.
„Augnablik," sagði Stefansen
lektor. Hann gekk út og fram
ganginn til skrifstofu skólastjór-
ans. Hann var lengi þar inni.
Hann var rjóður og grafalvar-
legur, þegar hann kom aftur
inn í bekkinn. Hann lét bækur
og skjöl aftur í töskuna og-
sagði: „Stúlkur mínar, þið haf-
ið frí þessa klukkustund. Ég'