Úrval - 01.04.1953, Blaðsíða 106

ÚRVAL,
104
drekka svona mikið af víni.“
Hann talaði mjög hægt, fallegt
bókmál, talsvert réttar en hún,
en dálítið vandræðalega. Hún
skildi hann.
„Takk,“ sagði Lucia. „En ég
er í raun og veru orðin tuttugu
og tveggja. Ætti ég ekki að
drekka vín? Það gera allir.
En ég drekk annars ekki mikið,
bara svona tvö glös á kvöldi,
og það er létt Bordeauxvín, gott
vín, dálítið sætt. Finnst yður það
of dýrt?“
„Nei, alls ekki,“ sagði Stefan-
sen. „Ég sagði það ekki vegna
þess.“
„Allt er orðið svo dýrt,“ sagði
hún. „Vínið er allt of dýrt.“ Hún
hallaði sér að honum, talaði lágt.
„Þér skiljið, herra Dubois vill
ekki að ég siti hér án þess
að kaupa eitthvað. Þér skiljið
það kannske?“
„Þetta er ekki staður fyrir
yður, Lucia,“ sagði Stefansen al-
varlega.
Lucia starði forviða á hann
og hló: „Nei, þér eruð skrítinn
fugl,“ sagði hún. „Er nokkuð að
því að vera hér? Kannske þér
viljið ekki að ég sitji hjá yður?“
„Jú,“ sagði hann, „ég vil það.
En þér ættuð ekki að vera hér.
Eigið þér engan unnusta?"
„Nei,“ sagði hún, „ég á engan
unnusta. Ég átti einn, en hann
var verri en enginn. Nú á ég
sjálf það sem ég vinn mér inn.“
„Svo? Hafði hann peninga út
úr yður? Það var meiri þorp-
arinn.“
Lucia hló. „Og þér?“ sagði
hún. „Vitið þér líka hvemig
þetta er?“
„Já,“ bætti hún við hugsandi:
„Flestar eiga unnusta . . . eða
vinkonu. Ég á hvorugt."
„Ég sé nú ekki betur, en að þér
eigið fullt af vinum hér,“ sagði
hann.
„Já, en góðan vin? Er það
ekki annað mál?“ Hún laut
yfir borðið og sagði lágt: María
og Georgette eru vinkonur.“
„Nú, já, en þér eigið líka
marga vini . . .“
„Já, já, auðvitað. En þær eru
vinkonur, svoleiðis. Skiljið þér
ekki?“
„Jú,“ sagði hann, „jú, ég skil.“
Hann stakk upp á að þau færu
út að ganga. Hún stóð strax
upp og hvíslaði í flýti nokkr-
um orðum að Maríu systur sinni.
Hún gekk á undan honum út,
stakk hendinni undir handlegg
hans; gekk við hlið hans, létt-
stíg og dillandi. Þau gengu fram
hjá Sacre Cæur. Það var heitt,
en dálítill andvari. „Fallegt,“
sagði hún. „Lítið þér á himininn,
lítið þér á borgina . . .“ Hún hló
og gaut til hans augunum. „Af
hverju eruð þér svona alvar-
legur?“ spurði hún.
„Ja, ég er nú svona gerður
. . .“ Ilún sneri andlitinu að hon-
um. Hann kyssti hana, strauk á
henni andlitið. Hún þrýsti hand-
legg hans, hló aftur: „Þér eruð
víst bezti maður,“ sagði hún.
„Ég kann vel við yður. Maríu og
Georgette lízt líka vel á yður.“