Úrval - 01.09.1953, Síða 24

22
ÚRVAL,
fjöldafund. Eg ákvað að fara
til Roosevelts forseta (Theodors
Roosevelt, forseti 1901—09)
með börnin, og biðja hann um
að sjá til þess að þingið sam-
þykkti lög, sem bönnuðu barna-
vinnu. Ég hélt, að þegar for-
setinn sæi þessi börn, myndi
hann bera þau saman við sín
eigin börn, sem dvöldu um þær
mundir í sumarhöllinni í Oyst-
er Bay. Ég taldi líka rétt að
við færum í kurteisisheimsókn
til Morgans í Wall Street, en
hann átti margar af námunum,
þar sem feður barnanna unnu.
Börnin voru himinlifandi.
Þau fengu nóg að borða og
böðuðu sig daglega í lækjunum
og ánum. Mér varð hugsað til
þess, að þegar verkfallinu væri
lokið og þau héldu aftur til
verksmiðjanna, myndu þau
aldrei framar lifa slíkt sumar-
frí. Hvar sem fylkingin fór
um, komu bændurnir á móti
okkur með fulla vagna af
ávöxtum og grænmeti. Konur
þeirra færðu okkur fatnað og
peninga -—• og járnbrautar-
starfsmennirnir stöðvuðu lest-
irnar og létu okkur fá ókeypis
far.
Sweeny og ég héldum oft á
undan til borganna, til þess að
útvega gistingu fyrir börnin
og húsnæði fyrir fundahöld.
Við vorum komin að útjaðri
borgarinnar New Trenton í
New Jerseyfylki, þegar lestin
staðnæmdist. Eimreiðarstjór-
inn kom til okkar og sagði, að
lögreglan væri á leiðinni til
þess að tilkynna okkur, að við
mættum ekki koma inn í borg-
ina. Þetta var verksmiðjubær
og verksmiðjueigendurnir voru
ekki sérlega hrifnir of komu
okkar.
Eg svaraði: — Þetta hittist
vel á, lögreglan kemur einmitt
þegar við ætlum að fara að
borða.
Og lögreglan kom líka og við
buðum lögreglumönnunum til
snæðings með okkur. Þeir
horfðu á litlu börnin sem þyrpt-
ust kringum þvottapottinn með
pjáturdiska sína og krukkur.
Þeir brostu bara og töluðu vin-
gjarnlega við börnin, en minnt-
ust ekki með einu orði á að við
mættum ekki koma til borgar-
innar.
Við fórum inn í borgina og
héldum fundinn, og þeir sem
sáu börnunum fyrir gistingu
um nóttina og sendu þau aftur
til okkar um morguninn með
rausnarlegan nestisböggul —
það voru konur lögreglumann-
anna.
Við héldum víða fundi og
sýndum börnin sem lifandi
tákn um skelfingar barnaþrælk-
unnar.
Á einum stað lýsti borgar-
stjórinn því yfir, að við gætum
ekki haldið fund, af því að
hann gæti ekki séð okkur fyr-
ir nægilegri lögregluvernd. —
Þessi litlu börn hafa aldrei
komizt í kynni við neinskonar
vernd, sagði ég — og þau eru