Úrval - 01.09.1953, Síða 41

LEYNDARDÓMUR MATA HARI
39
hún að dansa. Ein á fætur ann-
arri sviftust slæðurnar frá, risu
eins og fuglar á flugi eða féllu
hægt til jarðar, þangað til dans-
mærin stóð frammi fyrir okkur
nakin, að öðru leyti en því, að
um arma hennar voru glitrandi
gullfestar og um háls hennar
festar með glóandi gimsteinum.
Því næst hófst dansinn, sem
á dulrænu táknmáli sínu sagði
okkur ævintýrið um svörtu perl-
una, en það hafði verið skýrt
fyrir okkur áður en við komum
inn.
„Anuba prinsessa hefur frétt,
að á botni hafsins sé skel, sem
geymi í sér undurfagra svarta
perlu. Hún biður fátækan fiski-
mann, sem hún hittir af tilviljun,
að ná í þessa perlu fyrir sig.
Hann fyllist skelfingu við til-
hugsunina um að rnæta ófreskj-
unni, sem gætir perlunnar og
étur alla, sem gera tilraun til
að ræna hana fjársjóðnum. En
prinsessan þrábiður — drembi-
lega í fyrstu — síðan ísmeygi-
lega, lokkandi, ástríðuþrungið,
og tryllir fiskimanninn með
heitu augnaráði sínu og brenn-
andi kossum, unz hann að lokum
steypir sér í hafið. Þegar hann
kemur upp, blóðidrifinn, tættur,
deyjandi, með tinnugljáandi
perluna í hendinni, dansar hún
sigrihrósandi dauðadansins,
dans sem er holdtekinn losti,
grimmd og duttlungar konu, er
þiggur fúslega líf fátæks fiski-
manns sem fórn til að fullnægja
einni kenjaósk . . .“
Þessi dans var undursamleg-
ur í framandlegum harmleik
sínum og raunsæi, enda vakti
hann geysilega hrifningu. Ann-
að atriðið var slöngudansinn; og
í sannleika: ef unnt væri fyrir
slöngu að klæðast konulíkama,
þá gerðist það kraftaverk nú
fyrir þöndum augum mínum.
Mata Hari leið yfir sporöskju-
lagað sviðið, líkami hennar lið-
aðist og hringaði sig eins og
slanga og titrandi ölduhreyfing
fór um útlimina, jafnvel hörund-
ið iðaði og bylgjaðist eins og á
slöngu. Dansinn byrjaði hægt,
en smám saman jókst hraðinn
unz hún snerist eins og hvirfil-
vindur. Skyndilega fór um hana
tryllingslegur titringur og hún
hneig niður í hrúgu fyrir fram-
an gyllt líkneskið, en fagurrauð-
ar slæður flögruðu niður eins og
eldtungur og huldu hana.
Ég yfirgaf Musée Guimet eins
og í draumi: aldrei fyrr á við-
burðaríkri ævi minni hafði ég
séð jafnlifandi tjáningu á losta-
fullri þrá í einföldum dansi.
Nokkrum árum seinna, á svöl-
um októbermorgni 1917, sá ég
sömu konuna koma út úr bíl
og ganga rólega og óttalaust við
hlið nunnu, sem var föl og titr-
andi. Þær gengu að gildum tré-
staur, konan tók sér stöðu með
bakið að staurnum og horfði
mót gínandi byssum franskrar
aftökusveitar án þess að blikna.
Hún hafnaði aðstoð liðsfor-
ingja og brá sjálf um mitti sér
reipi, sem átti að binda hana við