Úrval - 01.09.1953, Page 53

ÁST OG TÁR
51
í leikhúsinu hittust þau heima
hjá henni sama kvöldið og með
þeim takast brátt náin kynni og
heitar ástir. En ástarævintýri
þeirra stóð aðeins í tæpt ár.
Dumas á jafnerfitt með að deila
ástmey sinni með öðrum og
Armand hinni ungu í sögunni,
og hann kveður hana að lokum
í stuttu, dálitið bitru bréfi.
„Elsku Marie,
Eg er ekki nógu ríkur til að
geta elskað þig eins og ég vil
sjálfur og ekki nógu fátækur til
að sætta mig við að elska þig
eins og þú vilt. Við skulum því
gleyma hvort öðru. Megir þú
gleyma nafni sem þér mun brátt
standa á sama um. En ég mun
reyna að gleyma þeirri ham-
ingju sem ég gat aldrei öðlast.
Það er óþarfi að segja þér hve
hryggur ég er, því að þú veizt
hve mikið ég elska þig. Vertu
því sæl. Hjarta þitt mun skilja
hvers vegna ég skrifa svona og
skynsemi þín mun fyrirgefa mér
að ég geri það. Einn sem ætíð
mun minnast þín.
Alexandre Dumas“.
Strax á eftir fer Dumas með
föður sínum í ferðalag til Spán-
ar. Svo langt fylgjast skáld-
skapurinn og veruleikinn að. En
hér eftir tekur að bera nokkuð
á milli. f sögunni fer Armand
með örvæntingu í hjarta og í
öllu sem fyrir augu hans ber
sér hann aðeins endurspeglun
sinnar eigin sorgar, en ekki ber
á öðru en að Dumas hafi notið
ferðarinnar ríkulega, jafnvel
svo vel, að í Malaga flæktist
hann í hneykslismál fyrir að
gera tilraun til að draga
spænska stúlku á tálar.
Og ekki virðist Marie heldur
hafa sökkt sér niður í tregasoll-
ið þunglyndi. Nei, hún giftist.
Hún átti aðdáanda, ungan
greifa, Eduard de Perregaux
að nafni, og hinn 21. febrúar
1846 fer hún með honum til
London, þar sem ræðismanna-
skýrslur greina frá því að þau
hafi verið gefin saman í hjóna-
band. Samkvæmt frönskum
lögum var slíkt hjónaband ekki
gilt, og þegar þau komu aftur
til Parísar koma þau heldur
ekki fram sem hjón. En Marie
skreytti vagn sinn með greifa-
kórónu og lét grafa aðalsfanga-
mark á silfurborðbúnað sinn.
Annars tók hún aftur upp hið
fyrra léttúðarlíf og aðdáendur
komu einn á fætur öðrum í
dyngju hennar.
En Marie er ekki hamingju-
söm. Hún er eirðarlaus og finn-
ur hvernig sjúkdómurinn nær
tökum á henni. Það er um þetta
leyti sem Jules Janin sér hana
aftur. Hann sér hana í óperunni,
það er um haust og hann lýsir
henni þannig:
,,Hún sat í einni stóru stúk-
unni, hún var glæsileg í klæða-
burði og kjóllinn mikið fleginn.
í hárinu bar hún perlur og blóm.
Á handleggjum og hálsi glitruðu
dýrindis skartgripir. Hún hélt
7*