Úrval - 01.09.1953, Síða 68

66
TJRVAL
yfir augu hans, bundu fyrir þau,
huldu þau með málmþynnum,
innsigluðu þau jafnvel með
collodium. Til þess að koma í
veg fyrir að hugsanaflutningur
gæti átt sér stað, völdu þeir
bækur, sem enginn þeirra hafði
lesið, lögðu þær fyrir framan
Kuda Bux og báðu hann að lesa.
Hann var aldrei í neinum vand-
ræðum með það.
Kuda Bux sýndi þessum lækn-
um líka, að hann gat látið hjarta
sitt hætta að slá.
„Takið á slagæðinni," sagði
hann við dr. Phillips.
Svo var eins og líkami manns-
ins stirðnaði upp, munnurinn
herptist saman og einbeitnis-
svipur kom á andlit hans. Hjart-
að hætti að slá.
Hjartalínurit staðfesti, að
fyrirbrigðið hafði gerzt í raun
og veru.
1 augum læknanna var stöðv-
un hjartastarfseminnar einung-
is vottur um frábæra vöðva-
stjórn. En að sjá án augna, það
gerði þá alveg ruglaða í rím-
inu. Frá vísindalegu sjónar-
miði var það ómögulegt. En þeir
urðu að játa, að Kuda Bux gat
gert það. Það var, vægast sagt,
furðulegasta fyrirbrigðið, sem
þeir höfðu kynnzt, og þeir gátu
alls ekki skýrt það.
Ég hafði mikinn hug á að
vita, hvernig Kuda Bux gerði
grein fyrir þessari sérgáfu
sinni. Ég mælti mér því mót við
hann í London og bað hann að
segja mér alla sögu sína. Hann
sagði hana blátt áfram, án þess
að ýkja, að því er virtist. Ég
hafði það einhvernveginn á til-
finningunni, að hann segði að
öllu leyti satt og rétt frá.
Hér fer á eftir sagan sem
hann sagði mér:
,,Eg er Indverji, Hindúi,
fæddur í Akhnur í Kasmír árið
1905. Ég er kominn af allmennt-
uðu millistéttarfólki. Faðir
minn er verkfræðingur. Þegar
ég var þrettán ára gamall, kom
indverskur töframaður í skól-
ann til okkar og hélt sýningu.
Ég man að hann kallaði sig
Moor prófessor — allir ind-
verskir töframenn kalla sig pró-
fessora — og ég man líka, að
töfrabrögð hans voru ágæt. Ég
varð stórhrifinn. Ég hélt að
hann væri ósvikinn galdramað-
ur. Mig langaði ákaflega mikið
til að læra þessa galdragáfu, og
þess vegna strauk ég að heim-
an tveim dögum seinna, stað-
ráðinn í að hitta Moor prófess-
or og slást í för með honum. Ég
tók með mér alla spariskilding-
ana mína, fjórtán rúpíur. Þetta
var árið 1918 og ég var þá þrett-
án ára gamall.
Ég frétti að Moor prófessor
hefði farið til Lahore, tvö
hundruð mílur í burtu, og ég
held þangað á eftir honum með
járnbrautarlest. Ég hitti pró-
fessorinn í Lahore. Hann leikur
þar töfrabrögð sín á mjög ó-
merkilegri sýningu. Ég skýri
honum frá hrifningu minni og