Úrval - 01.09.1953, Qupperneq 93

A KROSSGÖTUM
91
miklum mat og of miklum frí-
tíma. Og hann skal ekki verða
látinn vinna meira en hann
hefur gott af. Og ég efast ekki
um að okkur tekst að kenna
honum að óttast guð og forðast
öll heimskupör hvað sem upp-
lagi hans annars líður.
Og svo sat hann þarna,
sveipaður hreinni hestaábreiðu,
á sætinu í léttivagni, sem
skókst í desemberrökkrinu eft-
ir gaddfreðnum vegi með djúp-
um hjólförum. Þeir höfðu ek-
ið allan daginn. Um tólfleytið
hafði maðurinn gefið honum
matarbita úr pappaöskju, sem
hann geymdi undir sætinu, og
hafði verið þar í þrjá daga.
Nú benti hann með keyrinu upp
eftir veginum í áttina að ein-
manalegu Ijósi, sem greint varð
í fjarska í rökkrinu, og sagði
stuttaralega:
— Þarna er heimilið þitt.
Drengurinn svaraði engu. Mað-
urinn sat þarna stór og mik-
ill og horfði niður á hann. Ég
sagði að heimilið þitt væri
þarna, endurtók hann. Dreng-
urinn anzaði engu að heldur.
Hann hafði aldrei séð heimili
áður. Hann gat ekkert sagt.
Svo var það annað atriði
sem hann mundi ekki eftir fyrr
en löngu seinna, þegar honum
nægðu ekki lengur nærtækustu
minningarnar. Það var inni í
skrifstofu forstöðukonunnar,
hann stóð grafkyrr og leit ekki
í augu ókunna mannsins, sem
hann fann að störðu á hann,
meðan hann beið eftir því að
maðurinn segði það sem augu
hans hugsuðu. Og svo kom
það:
— Christmas. Heiðið nafn.
Guðlast. Ég breyti því.
— Það er lagalegur réttur
yðar, sagði forstöðukonan. Og
við skiptum okkur ekki af
hvaða nöfn þau fá, heldur að-
eins hvernig farið er með þau.
En ókunni maðurinn virtist
ekki heyra neitt og talaði ekki
lengur við neinn:
— Héðan í frá skal hann
heita McEachern.
— Það á vel við að hann beri
yðar nafn, sagði forstöðukon-
an.
— Hann á að éta brauð mitt
og vera sömu trúar og ég,
sagði ókunni maðurinn. Hvers
vegna skyldi hann þá ekki bera
nafn mitt?
En barnið hlustaði ekki á.
Þetta kom því ekki meira við
en þó að maðurinn hefði sagt
að það væri heitt enda þótt það
væri kalt. Drengurinn hirti ekki
einu sinni um að hugsa: Eg
heiti ekki McEachern. Eg
heiti Christmas. Hann þurfti
ekki að hugsa um þetta mál
núna. Það lá ekkert á.
— Nei, það er rétt hjá yður,
sagði forstöðukonan.
*
Og þetta man hann og veit.
Tuttugu árum seinna veit hann
þetta enn og man: Þennan
dag varð ég að manni.
Það var sunnudagsþefur í