Úrval - 01.09.1953, Side 94

92
ÚRVAL
hreina og íburðarlausa herberg-
inu. Hvítþvegin og stoppuð
gluggatjöldin bærðust í gol-
unni sem angaði af nýplægðri
jörð og ungu laufi. Á stofu-
orgelinu, sem var úr gulri eik-
areftirlíkingu, stóð blómaker
með riddarasporum. Drengur-
inn sat á kollstól við borðið og
á borðinu lá gríðarstór biblía
með látúnsspennum. Hann var
í hreinni, hvítri og kraga-
lausri skyrtu og nýjum, dökk-
um buxum. Á borðinu fyrir
framan hann lá opið spurn-
ingakver. McEachern stóð hjá
honum.
— Þú hefur ekki einu sinni
reynt að læra lexíuna, sagði
hann.
Drengurinn leit ekki upp.
Hann hreyfði sig ekki. Og and-
lit hans var eins rólegt og and-
lit mannsins þegar hann svar-
aði:
— Ég hef reynt það.
— Reyndu það þá aftur. Þú
skalt fá klukkutíma í viðbót.
McEachern tók stórt silfurúr
úr vasa sínum og lagði það á
borðið, dró fram stól og sett-
ist við borðið með hreinþvegn-
ar hendurnar á hnjánum og
rétti úr fótunum í þungum, ný-
burstuðum skónum. Á þeim var
enginn óskyggður blettur. En í
gærkvöldi höfðu verið blettir á
þeim, og drengurinn, sem var
að hátta sig, hafði verið
flengdur og síðan hafði hann
orðið að bursta þá aftur.
Drengurinn sat álútur við borð-
ið og andlit hans var svip-
brigðalaust. Golan bar vorloft-
ið inn í kuldalegt, tandurhreint
herbergið.
Klukkan var níu. Þeir höfðu
setið þarna frá því klukkan
átta. Það voru aðrar kirkjur
nær, en það var klukkutíma
akstur til Presbyterakirkjunn-
ar. Klukkan hálftíu kom frú
McEachern inn í herbergið.
Hún var svartklædd með spari-
hattinn sinn — lítil beygjuleg
kona sem kom inn með auð-
mýkt. Hún leit út fyrir að vera
fimmtán árum eldri en þrekleg-
ur eiginmaðurinn. Hún þorði
ekki almennilega að koma inn í
herbergið, staðnæmdist bara á
þröskuldinum og stóð þar með
sparihattinn og í svarta kjól-
búningnum og hélt á regnhlíf
og blævæng. Hann hefði átt að
verða hennar var. En hann leit
ekki upp og hann sagði ekkert.
Hún sneri sér við og fór aftur
út.
Nákvæmlega klukkan tíu leit
McEachern upp.
Drengurinn hreyfði sig ekki.
— Nei, sagði hann.
McEachern reis hægt á fæt-
ur. Hann tók úrið, stakk því í
vasann og lagði festina aftur
yfir magann.
— Komdu, sagði hann, án
þess að líta við. Drengurinn
hélt á eftir honum út um and-
dyrið og yfir garðinn, að
hesthúsinu, jafnhnarreistur og
jafnþögull. Baksvipur þeirra
var næstum alveg eins. Frú