Úrval - 01.09.1953, Qupperneq 96

94
TJRVAL
aði ekki. Hann stóð þráðbeinn
og hélt á bókinni fyrir fram-
an sig. McEachern tók bókina
úr höndum hans. Lof mér að
heyra, sagði hann. Drengurinn
starði beint á vegginn. Hann
var orðinn náfölur. McEachern
lagði bókina hægt og varlega
á hilluna og greip ólina. Hann
sló tíu högg. Þegar því var
lokið stóð drengurinn grafkyrr
andartak. Hann var ekki búinn
að borða morgunmatinn. Ekkert
þeirra hafði borðað morgunmat.
Svo fór drengurinn að riða til og
hann hefði dottið, ef maðurinn
hefði ekki gripið í handlegginn
á honum og haldið honum uppi.
Komdu hérna, sagði McEachern
og leiddi hann að laupnum.
Seztu.
— Taktu bókina, sagði Mc-
Eachern og fékk honum hana.
Frú McEachern sást gegnum
gluggann. Hún var nú komin í
gamla upplitaða hversdagskjól-
inn sinn og hélt á tréfötu. Eft-
ir stundarkorn heyrðu þeir
marrið í brunnkeðjunni; þetta
friðsæla hljóð kom á óvart í
sunnudagskyrrðinni. Hún fór
inn í húsið án þess að líta í
áttina til hesthússins.
Þegar nákvæmlega klukku-
tími var liðinn tók McEachern
eftir því að drengurinn horfði
alls ekki á kverið, augun störðu
út í bláinn. Þegar hann ætlaði
að taka bókina fann hann að
drengurinn hélt dauðahaldi í
hana eins og reipi eða staur. Og
þegar hann þreif hana til sín
með valdi, datt drengurinn endi-
langur á gólfið og lá grafkyrr.
Það var farið að skyggja;
hann hefði átt að vera lagður
af stað heimleiðis fyrir löngu.
Þetta var síðdegis á laugar-
degi, en hann hafði aldrei
fyrr verið svona langt að heim-
an svona seint. Hann yrði
flengdur þegar hann kæmi heim.
Hann yrði kaghýddur, þó að
hann hefði ekki gert neitt
sem hann mátti ekki gera
að McEachern sjálfum ásjá-
andi.
Þeir höfðu staðið fimm í hóp
í rökkrinu fyrir framan dimma
dyragættina á tómum skúr.
Rétt áður höfðu þeir legið í
leyni hundrað metra í burtu og
séð ungu negrastúlkuna fara
þangað inn; hún hafði litið um
öxl og horfið síðan inn. Einn af
elztu strákunum hafði samið
við hana, og hann hafði farið
fyrstur inn. Hinir vörpuðu hlut-
kesti um röðina. Þeir voru jafn-
aldrar, klæddir í samskonar
samfestinga, allir úr sama hér-
aði, allir fjórtán eða fimmtán
ára gamlir. Kannski hefði hon-
um aldrei dottið í hug að þetta
væri synd, ef honum hefði ekki
orðið hugsað til mannsins sem
beið hans heima; á gelgjuskeið-
inu er það verra öllum syndum
að vera núið því um nasir að
vera sakleysingi.
Röðin kom að honum. Hann
fór inn í skúrinn. Það var
dimmt þar inni. Og allt í einu