Úrval - 01.09.1953, Page 111

Á KROSSGÖTUM
109
'þá þótti honum harla ólíklegt
að drengurinn hefði haft nema
eitt í hyggju: ólifnað. Hann
hafði aldrei framið ólifnað sjálf-
ur og hafði aldrei látið undir
höfuð leggjast að neita að hlýða
á tal um slíka hluti. Og þó vissi
hann, eftir að hafa einbeitt hug-
anum í hálftíma, næstum eins
mikið um hvað Jói hafði gert
og hann hefði getað sagt frá
sjálfur, að slepptum nöfnum og
stöðurn. Jói renndi sér niður
reipið og leið hratt eins og
skuggi framhjá opnum, tungl-
skinsbjörtum glugganum. Mc-
Eachern þekkti hann ekki, eða
trúði ef til vill ekki sínum eigin
augum, enda þótt hann sæi reip-
ið greinilega. Þegar hann kom
út að glugganum, hafði Jói þeg-
ar strengt reipið til hliðar, hafði
fest það og var á leiðinni upp á
fjósloftið. Og þegar McEachern
stóð þarna og horfði á eftir hon-
um, fann hann til þeirrar sönnu
hreinu og ópersónulegu heiftar
sem dómari hlýtur að finna, ef
hann sér mann, sem stendur fyr-
ir framan hann ákærður fyrir
stórglæp, beygja sig skyndilega
og hrækja á ermi ákærandans.
Hann faldi sig í skugganum á
akbrautinni, mitt á milli húss-
ins og þjóðvegarins, og sá Jóa
standa úti við vegamótin. Hann
heyrði í bílnum, sá að hann
stanzaði og að Jói steig upp í
hann. Hann sneri við og gekk
hratt inn í húsið. Hattlaus og
á inniskóm, með náttskyrtuna
vöðlaða ofan í buxurnar og axla-
böndin dinglandi á eftir sér fór
hann beina leið út í hesthúsið,
söðlaði gamla trausta Grána
sinn og hleypti á sprett niður
eftir veginum, án þess að hirða
um þótt frú McEachern kallaði
á eftir honum úr eldhúsdyrun-
um.
Hann hafði ekki riðið nema
hálfa mílu þegar hann heyrði
hljóðfæraslátt og rétt á eftir sá
hann uppljómað skólahús
skammt frá veginum. Hann reið
beint heim að skólahúsinu og
inn í skuggana af bílum og
vögnum, söðluðum hestum og
múlösnum, og stökk af baki áð-
ur en hesturinn hafði numið
staðar. Hann hirti ekki um að
binda hann. Á inniskóm og með
lafandi axlaböndin, kringluleitt
andlitið og úfið skeggið, stökk
hann að opnum dyrunum og
opnum gluggunum, þaðan sem
hljóðfæraslátturinn heyrðist, og
hann sá skugga líða hratt og
fjörlega framhjá.
Ef til vill datt honum í hug,
ef hann hugsaði þá nokkuð, að
hann hefði gengið í gildru og
væri nú rekinn áfram af ein-
hverjum refsinornum, þegar
hann þaut inn í salinn. Hann
kom strax auga á það sem hann
bjóst við að sjá þegar hann
ruddist áfram innan um forviða
og starandi fólkið og stökk til
hans, sem hann hafði ættleitt
af frjálsum vilja og reynt að ala
upp eftir sannfæringu sinni um
hvað væri rétt. Jói var að dansa
við frammistöðustúlkuna og