Úrval - 01.06.1955, Qupperneq 11

SKUGGINN
9
Mans; já, þar sat skuggi beint
andspænis á meðal blómanna á
svöiunum, og þegar lærði mað-
urinn hreyfði sig, þá hreyfði
skugginn sig líka, því það gerir
hann ávallt.
,,Ég held skugginn minn sé
það eina lifandi, sem sést þarna
yfirfrá," sagði lærði maðurinn.
„Sko, hvað nett hann situr
þarna innan um blómin. Dyrn-
ar eru opnar í hálfa gátt; nú
ætti skugginn að vera svo nask-
ur að fara inn og litast um og
segja mér svo á eftir, hvað hann
hefur séð. Já, þú ættir að vinna
eitthvað þarft,“ sagði hann í
gamni. „Gerðu nú svo vel og
skrepptu inn fyrir; nú, nú, farðu
þá!“ Og þar með kinkaði hann
kolli til skuggans, og skugg-
inn eins til hans. „Jæja! farðu
þá, en svíkstu ekki um að koma
aftur.“ Og lærði maðurinn stóð
upp, og skugginn hans á svöl-
um gagnbúans stóð líka upp,
og lærði maðurinn sneri sér við
og skugginn eins. Já, hefði ein-
hver verið til að veita þessu al-
mennilega eftirtekt, þá hefði
hann getað séð greinilega, að
skugginn gekk um hálfopnar
dyrnar gagnbúans, alveg í sömu
andránni sem lærði maðurinn
gekk inn í herbergið sitt og
hleypti niður gluggatjaldinu á
eftir sér.
Morguninn eftir fór lærðii
maðurinn út til að fá sér kaffi
og lesa fréttablöðin. „Hvað er
þetta?“ sagði hann, þegar hann
kom út í sólskinið, ,,er sem mér
sýnist? Ég hef þá éngan
skugga. Svo hann hefur þá far-
ið sína leið í gærkveldi og ekki
komið aftur. Það er leiðinlegur
skolli.“
Og honum sárnaði í skapi,
ekki svo mjög af því, að skugg-
inn var horfinn, heldur af hinu,
að hann vissi, að til var saga
um skuggalausan mann, og að
þá sögu þekkti og kunni hver
maður í köldu löndunum, og
þegar nú hann, lærði maðurinn,
kæmi heim og segði sína sögu,
þá mundu þeir segja, að hann
væri að líkja eftir öðrum, en
þess þóttist hann ekki þurfa.
Hann vildi því alls ekkert á
þetta minnast, og var það rétt
og skynsamlega hugsað af hon-
um.
Um kvöldið gekk hann aftur
út á svalirnar hjá sér. Ljósið
hafði hann, eins og lög gera
ráð fyrir, sett að baki sér, því
skugginn vill ætíð hafa herra
sinn að hlíf, en ekki tókst hon-
um að lokka hann að sér. Hann
gerði sig lítinn, hann gerði sig
stóran, en enginn varð skugg-
inn. Hann sagði: „humm,
humm!“ en ekkert stoðaði það.
Það var leiðinlegt mjög, en
þarna í heitu löndunum vex allt
svo fljótt, og að átta dögum
liðnum sér hann, þegar hann
kemur út í sólskinið, að farinn
er að vaxa nýr skuggi út úr
fótum hans. Honum þótti und-
urvænt um það; hann réð af
því, að rótin mundi hafa setið
eftir. Og að þrem vikum liðn-