Úrval - 01.06.1955, Qupperneq 13

SKUGGINN
11
merkilegt; aldrei hefði ég trúað
því, að gamli skugginn nokk-
urs manns gæti komið aftur og
sjálfur verið orðinn að manni.“
„Segið mér,“ mælti skugginn,
„hvað mér ber að borga, mér
er ekki um að vera í neins kon-
ar skuld.“
„Því talarðu svona!“ sagði
lærði maðurinn, „hvaða skuld
getur hér verið um að ræða?
Vertu svo frjáls, sem nokkur
getur verið. Eg gleðst óumræði-
lega yfir hamingju þinni; tylltu
þér á skákina, gamli góðkunn-
ingi, og segðu mér nú, blessað-
ur, allt, sem farið hefur, og hvað
það var, sem þú sást yfir frá
hjá gagnbúa okkar þarna í
heitu löndunum.“
„Já, það skal ég segja yður,“
mælti skugginn og settist niður,
„en þá verðið þér líka að lofa
mér því, að hvar sem þér hitt-
ið mig, þá segið þér aldrei
nokkrum manni hérna í borg-
inni frá því, að ég hafi verið
skugginn yðar. Ég hef í hyggju
að trúlofast; ég get staðið
straum af einni f jölskyldu og þó
fleiri væru.“
„Vertu öruggur um það,“
sagði lærði maðurinn, „ég skal
ekki segja nokkrum manni, hver
þú í rauninni ert. Hérna er
höndin mín; ég lofa þér því
með æruorði. Maður er maður,
og orð er orð.“
„Orð er orð, og skuggi er
skuggi,“ mælti hinn og var það
honum líkt að mæla á þá leið.
Það var mesta furða, hvað
skugginn var orðinn vel að
manni. Hann var á svörtum föt-
um úr fínasta klæði, með gljá-
stígvél á fótum og með þess-
konar hatt á höfði, er smella
mátti saman, svo að barð og
kollur fór í eitt, að við nú ekki
tölum um hitt sem áður var
nefnt, signetin, hálskeðjuna og
demantshringana. Já, það var
óhætt að segja, að skugginn var
fyrirtaks vel búinn, og það var
einmitt það, sem gerði hann al-
veg að manni.
„Nú skal ég taka til frá-
sagna,“ mælti skugginn og lagði
gljástígvéluðu fæturna eins ó-
þyrmilega og hann gat á ermi
nýja skuggans lærða mannsins,
þar sem hann lá eins og rakki
við fætur hans. Gerði gamli
skugginn það annaðhvort af
drembilæti eða til þess að hinn
skyldi tolla betur við, en hann
lá líka grafkyrr og bærði ekki
á sér, til þess að taka því bet-
ur eftir. Honum þótti víst nógu
gaman að fræðast um, hvernig
maður ætti að fara að, til að
losa sig svona og hafa sig svo
upp, að maður gæti átt með
sig sjálfur.
„Vitið þér, hver það var, sem
bjó í húsi gagnbúans?" mælti
skugginn, „það var hún, sem
fegurst er allra, það var Skáld-
dísin. Ég var þar í þrjár vikur,
og verkar það eins mikið eins
og ef maður lifði í þrjú þúsund
ár og læsi allt, sem hefur verið
skáldað og skrifað. Það segi ég,
2*