Úrval - 01.06.1955, Qupperneq 19

SKUGGINN
17
„Hvílíkur má sá maður vera,
sem hefur svo vitran skugga!“
hugsaði hún með sér, „mikil
blessuð hamingja mundi það
vera fyrir þjóð mína og ríki,
ef ég kysi hann fyrir eigin-
mann; -— það geri ég!“
Og um það voru þau ekki
lengi að koma sér saman, kóngs-
dóttirin og skugginn, en enginn
átti um það að vita, fyrr en hún
kæmi heim í ríki sitt.
„Enginn, ekki einu sinni
skugginn minn,“ sagði skugg-
inn og hugsaði margt.
Komu þau nú 1 landið, þar
sem kóngsdóttirin annaðist
stjórnina, þegar hún var heima.
„Heyrðu, góði vinur!“ sagði
skugginn við lærða manninn,
„nú er ég orðinn svo hamingju-
samur og voldugur sem nokkur
getur orðið, og nú ætla ég líka
að gera meira en lítið fyrir þig.
Þú skalt hafa ævivist hjá mér í
höllinni, aka með mér í mínum
konunglega vagni og hafa að
launum hundrað þúsund ríkis-
dali á ári, en þú verður að láta
menn kalla þig skugga, hvern
sem einn. Þú mátt ekki láta á
því bera, að þú hafir nokkurn
tíma verið maður, og þegar svo
ber undir, sem ekki er nema
einu sinni á ári, að ég sit á
svölunum í sólskininu og lofa
mönnunum að sjá mig, þá verð-
ur þú að liggja við fætur mér,
eins og skugga hæfir. Þér að
segja, ætla ég að eiga kóngs-
dótturina, og í kvöld á brúð-
kaupið að vera.“
„Nei, þetta tekur þó engu
tali,“ sagði lærði maðurinn,
„það vil ég ekki, og það geri ég
ekki. Það væru svik við landið
og við kóngsdótturina líka. Ég
segi alt eins og er, að ég er
maðurinn, en þú ert skugginn.
Þú ert ekki nema gervið tómt.“
„Enginn leggur trúnað á
slíkt,“ mælti skugginn, vertu nú
góður, að öðrum kosti kalla ég
á hallarverðina."
„Ég fer beint til kóngsdótt-
urinnar," sagði lærði maðurinn.
„En ég fer til hennar fyrst,“
sagði skugginn, „og þú ferð í
myrkrastofu.“ — Og það varð
hann að fara, því verðirnir
hlýddu honum, sem þeir vissu,
að kóngsdóttirin ætlaði að gift-
ast.
„Þú skelfur," sagði kóngs-
dóttirin, þegar skugginn kom
inn til hennar, „hefur nokkuð
komið fyrir ? Þú mátt ekki sýkj-
ast undir kvöldið. Nú á brúð-
kaupið að vera.“
„Mér hefur mætt það hræði-
legasta, sem að höndum getur
borið, og nú skaltu heyra! Já,
heilinn í svona skuggagreyi þol-
ir ekki mikið. —- Geturðu í-
myndað þér það? — Skugginn
minn er orðinn vitlaus og held-
ur, að hann sé maðurinn og að
ég — hvað lízt þér? — að ég
sé skugginn hans.“
„Það er hræðilegt,“ sagði
kóngsdóttirin, „það mun þó vera
búið að loka hann inni?“
„Svo er víst. Ég er hræddur
um, að honum batni aldrei.“
3