Úrval - 01.06.1955, Qupperneq 57

SÝNISKAFLAR ÚR „ESSAIS“
55
hvort sem þú ert flóttamaður
<eða heigull, eða þú ert djarfur
og heiðarlegur . . . og úr því
.að traustasta brynja er þér eng-
in hlíf . . . þá skulum vér neyta
allra krafta vorra til að berj-
ast gegn honum . . .
Ennþá eitt: ég veit af reynslu,
að náttúran sjálf réttir oss
hjálparhönd og gefur oss kjark.
Ef dauðann ber brátt að, fáum
vér ekki tóm til að óttast hann.
Sé því öfugt varið, hef ég veitt
því eftirtekt, að vitji mín veik-
indi og ég finn návist dauðans,
fæ ég ósjálfrátt fyrirlitningu á
lífinu. Ég finn, að ég á miklu
erfiðara með að sætta rnig við
tilhugsunina um að deyja þegar
ég er í fullu fjöri, en þegar ég
er veikur. Því meir, sem löngun
:mín í gæði þessa heims þverra
og liæfileikinn til að njóta
þieirra einnig, þeim mun óskelfd-
ari horfist ég í augu við dauð-
ann. Þetta vekur hjá mér þá
von, að því meira sem ég f jar-
lægist lífið og nálgast dauð-
ann, því auðveldari verði um-
skiptin fyrir mig . . .
Maður á ekki að gera sér á-
'•ætlanir langt fram í tímann,
að minnsta kosti ekki í þeim
tilgangi að gera sér bjartar von-
ir um árangur. Vér erum í heim-
inn komin til að starfa . . . Ösk
mín er, að vér störfum án af-
láts, að dauðinn vitji mín meðan
ég er að gróðursetja kál mitt,
en að hugur minn sé þá fjarri
honum, og þó enn fjær hinum
úfullkomna garði mínum . . .
Um orðróm og ýkjur.
Ég hef séð ýmis kraftaverk
gerast um mína daga . . . Einka-
villa elur fyrst af sér opinbera
villu, og síðan elur hin opinbera
villa aftur af sér einkavillu.
Þannig fær öll byggingin lög-
un og íburð við það að ganga
mann frá manni, þanndg að
það vitni, sem býr lengst
burtu, er fróðara um málið
en sá, sem næst býr, og sá
sem síðast fregnar er vissari
í sinni sök en sá fyrsti. Þetta
er raunar eðlileg þróun; því að
sá sem trúir einhverju finnur,
að hann gerir góðverk með því
að gefa öðrum sömu trú, og til
að ná því marki veigrar hann
sér ekki við að bæta við ein-
hverju, sem hann hefur sjálfur
fundið upp, og þá eins miklu
og hann telur nauðsynlegt til
þess að sigrast á þeim mótþróa
og skilningsskorti sem hann
finnur hjá hiustendum sínum. . .
Um afstöðu foreldra til barna
sinna.
Þegar ég nú hugleiði nánar
þær einföldu ástæður sem til
þess liggja, að vér elskum börn
vor, sem vér höfum í heiminn
borið og köllum hluta af sjálf-
um oss, virðist mér sem til séu
annars konar afkvæmi, sem frá
oss eru komin, og sem verð-
skulda ekki síður virðingu vora,
því að það sem sálin skapar,
afkvæmi anda vors hjarta vors
og gáfna, eiga sér göfugri upp-
runa, sem er í ríkara mæli hluti