Úrval - 01.06.1955, Blaðsíða 62

60
ÚRVAL
ugu sál hans. Náttúran gerði
honum vissulega rangt til. Ekk-
ert tjáir þó sannleikann sem
það, að líkami og sál séu í sam-
ræmi hvort við annað . . .
Ég get ekki nógu oft sagt,
hve mikils ég met þennan mátt-
uga og dýrmæta eiginleika, sem
vér köllum fegurð. Sókrates
kallar hana skammæa harð-
stjórn og Plató kallar hana sér-
réttindi náttúrunnar. Enginn
eiginleiki vor nýtur meiri virð-
ingar. Hún situr í öndvegi með-
al mannanna. Hún býður sig
fala í öllum sínum lokkandi
ljóma og heillar anda vorn með
töframætti sínum og með hin-
um undarlega hæfileika sínum
til að lýsa og heilla. Ég finn
fegurðina, ekki aðeins hjá þjón-
ustuliði mínu, heldur einnig hjá
dýrunum, og við hlið hennar
góðvildina. Þó virðist mér, að
andlitsdrættir eða andlitslögun
eða sérstakar línur í andliti,
sem vér drögum af ályktanir
um andlega eiginleika og fram-
tíðarörlög, séu í rauninni ekki
þess eðlis, að heimfæra megi
þau undir kaflann um fegurð
og ljótleik. Því að andlit, sem
ekki getur talizt hafa reglu-
bundna drætti, getur eigi að
síður borið svipmót nokkurs
heiðarleika og trausts. Gagn-
stætt því hef ég stundum get-
að lesið í tveim fögrum augum
hótanir, sem komu frá hættu-
legu og illu innræti. Það eru
til andlit, sem vekja traust, og
úr hópi sigursælla óvina, sem
maður þekkir ekki, velur mað-
ur án þess að hika ákveðinn
mann, sem maður trúir fyrir
lífi sínu, og það án þess fyrst
og fremst að taka tillit til út-
litsfegurðar . . .
Eg fyrir mitt leyti hef, eins
og ég hef drepið á annars stað-
ar, fylgt þeirri meginreglu í
öllum tilvikum lífsins að hlýða
náttúrunni í þeirri trú, að þá
sé ekk hætta á að maður fari
villur vegar. Það er gullvæg
regla að fylgja lögmálum henn-
ar. Ég hef ekki, eins og Sók-
rates, látið skynsemina tyfta
þá hæfileika, sem náttúran hef-
ur gefið mér, og ég hef leyft
eðli mínu að þróast frjálst, án
þess að grípa fram fyrir hend-
ur þess. Ég lifi rólegu og
árekstralausu lífi, ég á ekki í
neinni baráttu. Líkami minn
og sál lifa í sátt og eindrægni
— enda var mjólkin, sem
amma gaf mér, guði sé lof!
sæmilega holl og hæfilega
volg . . .
Bækur eru bezta nestiS á vegferðinni gegnum lifið.
— Montaigne.