Úrval - 01.06.1955, Blaðsíða 102

100
ÚRVAL
ungur. Blóðið myndi fylla 7000
mjólkurflöskur. Hvalurinn er
stór skepna!
Einn dag á miðri vertíð voru
14 slíkar skepnur bundnar með
stálvír við skut verksmiðju-
skipsins. Þær flutu í sjónum
með kviðinn ripp, og það var
í senn átakanleg og skopleg
sjón að sjá hin risastóru kyn-
færi þeirra böðuð í ljósum skips-
ins. Nokkrum klukkustundum
áður höfðu þessar risaskepnur
verið drottnarar hafsins, nú
voru þær aðeins dauðir búkar,
sem biðu þess eins, að þeim yrði
breytt í smjörlíki og hænsna-
fóður.
„Við skerum þessa hvali í
nótt,“ sagði Adamson, og ég
vakti alla nóttina til að horfa
á aðfarirnar.
Tíu smálesta gripkló var
lyft upp af þilfarinu með stál-
vírum frá fimm sterkum vind-
um og síðan var hún látin síga
niður skágöngin í skutnum, þar
sem fyrsti hvalurinn veltist í
öldurótinu. Klóin dokaði við
andartak yfir hvalnum, síðan
seig hún niður með opið ginið.
Skyndilega hremmdi hún bráð
sína og hvofturinn lokaðist með
hvelli, sem heyrðist um allt
skipið.
Það var engu líkara en grip-
klóin hefði heila og væri gædd
viti, því að hún hremmdi hval-
inn, sem byltist í öldunum, ein-
mitt á því augnabliki, þegar að-
stæðurnar voru beztar. En raun-
ar var Adamson stjórnandinn,
því að hann gaf vindumönnun-
um merki með höfði og höndum
eins og æfður hljómlistarstjóri.
Hvalurinn var dreginn upp
á þilfarið, þar sem hvalskurð-
armeistarinn beið með reiddan
hnífinn. Þetta var mikil sveðja
með bogið blað og f jögurra feta
löngu skafti. Um leið og hval-
urinn var dreginn framhjá
skurðarmanninum, stakk hann
hnífnum í hann, og risti, með
hjálp vindunnar, skurð gegn-
um sex þumlunga þykkt spik-
ið. Síðan skar skurðarmaðurinn
þrep í síðu hvalsins og klifraði
upp á hann. Hefði skurðar-
maðurinn ekki verið á gadda-
skóm og auk þess þaulæfður
hvalveiðimaður, hefði hann ekki
getað haldizt við á hálum búkn-
um, því að skipið valt talsvert.
Hann risti nú fleiri skurði í
spikið. Stundum skar hann
stykki úr hvalnum og sparkaði
þeim niður á þilfarið, stundum
skar hann langan skurð með
bugðum og hornum. Síðan réð-
ust fleiri skurðarmenn að
hvalnum og skáru og ristu eins
og þeir ættu líf sitt að leysa.
En þó fóru skurðarmennirnir
eftir ákveðnum reglum.
Vírar með krókum á endun-
um voru látnir síga niður yfir
hvalinn og krókunum krækt í
göt, sem skorin höfðu verið í
spiklagið. Síðan tóku vindurn-
ar til starfa, og stór flykki af
spiki, sem hefði tekið margar
klukkustundir að flá af með
gamla laginu, voru rifin af