Úrval - 01.06.1955, Síða 109

LÆKNIR 1 HVALVEIÐILEIÐANGRI
107
Eina heimabruggið, sem ég gat
ekki bragðað — þó að gamlir
sjóarar hrósuðu því mjög — var
svartur mjöður, sem búinn var
til á þann hátt, að skósvertu-
tegund ein var brædd og síð-
an síuð gegnum brauðhleif.
(Það er leyndarmál hvalveiði-
mannanna hvaða tegund skó-
áburðar þetta er, og hún er
flutt til Suður Georgíu í stór-
um stíl). Mjöðurinn er látinn
g'erjast í þrjá daga. Þá á að
setja hann á flöskur og geyma
í fjóra mánuði, en hætt er við
að þeirri reglu sé ekki alltaf
fyigt.
Það var allhvasst og talsverð-
ur veltingur á skipinu. En eng-
inn virtist veita því athygli í
klefa Mansells, enginn hirti um
þó að lausir munir og jafnvel
gestirnir sjálfir hentust til og
frá. En ég tók eftir einu ósjálf-
ráðu viðbragði hjá gömlu sjó-
mönnunum: í hvert skipti sem
veltingurinn varð óvenjulega
mikill, var fjöldi handa á lofti
til þess að styðja flöskuna, svo
að hún ylti ekki um koll.
Klukkan þrjú fórum við aft-
ur upp í borðsalinn til þess að
snæða jólamatinn. Skipið hafði
verið skreytt eins og föng voru
á, og Mansell sá okkur fyrir
nægilegu hlátursefni.
Þegar máltíðinni var lokið
var skálað hátíðlega fyrir kon-
unginum. Ekki var tekið fram,
hvort átt væri við Georg Eng-
landskonung eða Hákon Nor-
egskonung, og var því hver
sjálfráður fyrir hvaða konungi
hann skálaði.
En þessi þjóðræknisvottur
dró þó dilk á eftir sér þegar
leið á daginn. Ég fór til klefa
míns og svaf í tvær klukku-
stundir. Síðan leit ég inn á
sjúkrastofuna. Þar var aðstoð-
armaður minn að sauma sam-
an sár á höfði og binda um
brotið nef. Sjúklingarnir voru
Skoti og Norðmaður.
,,Er skollin á styrjöld?"
spurði ég.
„Orustan hófst fyrir um
það bil klukkutíma," sagði að-
stoðarmaður minn brosandi.
,,Ég held að Noregur sigri.“
Ég hringdi í Gyle. Hann sagði
mér að slagsmálin hefðu byrj-
að frammi á skipinu, og orsök-
in var sú, að norskur skurðar-
maður hafði sagt við norska
skyttu, að hann hæfði ekki
nema litla hvali. Paddy, írskur
rörlagningamaður, sá að áflog
voru í uppsiglingu; hann gerði
sér því lítið fyrir og sló Skota
sem var þarna nærstaddur og
réðist að því búnu á enskan
bryta. ,,Og nú flóir allt þilfar-
ið í blóði,“ sagði Gyle, ,,en þeir
eru ekki ennþá farnir að beita
hnífunum.“
Ég fór fram á til þess að at-
huga ástandið. Áflogaseggirnir
voru um þrjátíu. Leikurinn
hafði borizt út á aðalþilfarið,
höggin dundu í sífellu og hróp
og köll kváðu við. „Bölvaður
skozki hundurinn þinn!“ og
„látum norsku þorskhausana fá