Læknablaðið : fylgirit - 05.01.2015, Blaðsíða 92

X V I I V Í S I N D A R Á Ð S T E F N A H Í
F Y L G I R I T 8 2
92 LÆKNAblaðið/Fylgirit 82 2015/101
af reyndust 3164 (43,6%) yfir 14 microg/l í hæsta gildi. Næmi TnT >14
microg/l til greiningar á hjartavöðvadrepi var 98,5%, sértæki 60,3%,
jákvætt forspárgildi 15,0% og neikvætt forspárgildi 99,8%. Algengustu
mismunagreiningar sjúklinga með hækkað TnT voru ósértækar
greiningar (14,6%); annað og óskilgreint (9,5%); hjartsláttartruflanir
(7,1%); áverkar (4,1%); brátt hjartadrep (3,2%); hjartabilun (2,6%); lang-
vinnir blóðþurrðarsjúkdómar í hjarta (2,5%) og lungnabólga (2,2%).
Hjá sjúklingum með hækkað TnT var OR (95% CI) fyrir greiningunni
hjartavöðvadrep 133 (18,6-959) p<0,01.
Ályktanir: Margar mismunagreiningar koma til álita þegar hs-TnT
mælist hækkað. Því er mikilvægt að setja niðurstöður prófsins í sam-
hengi við klínísk einkenni. Hs-TnT >14 microg/l hefur gott næmi og
neikvætt forspárgildi fyrir greiningu á hjartavöðvadrepi en sértæki er
frekar lágt og jákvætt forspárgildi er takmarkað.
V 112 Hlutverk klór jónagangna í jónaflutningi yfir holhlið og
blóðhlið litþekju augans í músum
Sunna Björg Skarphéðinsdóttir1, Þór Eysteinsson2, Sighvatur Sævar Árnason3
1Lífeðlisfræðistofnun, læknadeild Háskóla Íslands
sbs24@hi.is
Inngangur: Litþekja (RPE) augans sér um flutning á vatni og jónum
frá ljósnemaviðtökum yfir í æðulag augans. Vatnsflutningurinn yfir
útþekjur er almennt talinn vera drifinn áfram af NaK2Cl-samferju á
holhlið og Cl- göngum á blóðhlið. Markmið þessarar rannsóknar var
að kanna betur hlutverk Cl- ganga á holhlið og blóðhlið litþekjunnar í
augum músa.
Efniviður og aðferðir: Litþekja úr heilbrigðum músum (C57BL6/J) var
komið fyrir í þekjulíffæraböðum (Ussing-hólfum). Spennuþvingunartæki
var notað til mælinga á nettó-jónastraumi, ISC (µAmp/cm2). Ósértækur
Cl- ganga hindri NPPB og tveir sértækir hindrar, CFTRinh172, sem
hindrar CFTR, og CaCCinh-A01, sem hindrar Ca++-stýrð Cl- göng, voru
settir holmegin. Niðurstöður eru gefnar sem meðaltal ± SEM, n=6. Mat á
áhrifum inngripa var gert með pöruðu t-prófi.
Niðurstöður: NPPB (4mM) á blóðhlið sýndi ekki tölfræðilega mark-
tækar breytingar (p = 0.36; 30 min) en á holhlið fór ISC úr -4,8 ± 6,5 í
+19,9 ± 4,1 µAmp/cm2 (p = 0.004). CFTRinh172 (0.8 mM) holmegin jók
ISC einungis tímabundið frá -13 ± 3,5 í -15,1 ± 3,3 µAmp/cm2 (p=0,02).
CaCCinh-A01 (1.2 mM) breytti ISC viðvarandi frá -3 ± 3,4 yfir í +5,5 ± 3,9
µAmp/cm2 (p = 0.02).
Ályktanir: Niðurstöðurnar gefa til kynna að það séu aðallega Ca++-stýrð
Cl- göng sem flytja Cl- yfir holhlið litþekju í augum músa, CFTR Cl- göng
virðast ekki hafa mikil áhrif á sömu hlið. Hvaða flutningsprótein flytja
Cl- yfir holhliðina er óljóst en frekari rannsókna er þörf á því atriði.
V 113 Bólgumiðlandi boðefni hafa áhrif á sérhæfingu og virkni
CD8+ T-stýrifrumna
Una Bjarnadóttir1, Snæfríður Halldórsdóttir1,2, Björn Rúnar Lúðvíksson1,2
1Ónæmisfræðideild Landspítala, 2læknadeild Háskóla Íslands
unab@lsh.is
Inngangur: T-stýrifrumur (Tst) stjórna hárfínu jafnvægi á T-frumu
miðluðu ónæmissvari í líkamanum. Ef þetta jafnvægi raskast er hætt við
hinum ýmsu sjálfsofnæmisjúkdómum. Þar af leiðir hafa Tst mikla með-
ferðarmöguleika en frekari rannsóknir á hegðun þeirra eru nauðsynleg-
ar til að auka skilning okkar á virkni þeirra. Markmið rannsóknarinnar
er að meta hlutverk ósértæka ónæmiskerfisins á sérhæfingu og virkni
CD8+ afleiddra Tst (CD8+ aTst) in vitro og skoða boðefnaseytun þeirra.
Efniviður og aðferðir: Óþroskaðar og óreyndar CD8+CD25-CD45RA+
T-frumur voru einangraðar úr heilbrigðum blóðgjöfum og ræktaðar í
Tst hvetjandi aðstæðum með og án IL-1β og TNFα. Boðefnaseytun var
skoðuð með ELISA og luminex.
Niðurstöður: TGF-β1 og IL-2 höfðu samlegðaráhrif á sérhæfingu CD8+
aTst (CD8+CD127-CD25hiFoxP3hi, P<0.0001). IL-1β og TNFα var sett í
ræktirnar í mismunandi styrk og hafði IL-1β í háum styrk marktækt
bælandi áhrif á sérhæfingu CD8+ Tst (P<0,01). Í viðurvist TNFα minnk-
aði seytun á IL-10 og TGF-β1 (P<0,01/0,05) CD8+ aTst á meðan IL-1β
hafði minnkandi áhrif á IL-10 seytun (P<0,05). Bælivirkni CD8+ Tst, á
CD4+ og CD8+ T-verkfrumur (P<0,01), var marktækt hindruð þegar
bólgumiðlandi boðefnin, IL-1β and TNFα, voru í ræktinni. Minnkuð
bælivirkni vegna IL-1β er hugsanlega tengt minnkaðri seytun á IL-10
og IFNg (P<0,01/0,001) á meðan TNFα hafði engin áhrif á seytun þeirra.
Ályktanir: CD8+ aTst, virkjaðar í gegnum CD3/CD28 viðtakana eru
háðar IL-2 og TGF-β1. Einnig hindra IL-1β og TNFα bælivirkni CD8+
aTst sem hugsanlega er IL-10 og IFNg háð. Rannsóknin sýnir því fram
á að margir þættir innan ósérhæfða ónæmiskerfisins hafa mikil áhrif á
sérhæfingu og virkni CD8+ aTst.
V 114 Tímalengd snertingar við kraftplötu og vöðvavirkni
í miðþjóvöðva hjá börnum fyrir kynþroska við fallhopp og
gabbhreyfingar í hvíld og eftir áreynslu
Unnur Sædís Jónsdóttir1, Kristín Briem1, Þórarinn Sveinsson1, Lynn Snyder-
Mackler2
1Rannsóknastofu í hreyfivísindum, námsbraut í sjúkraþjálfun, læknadeild Háskóla Íslands,
2Department of Physical Therapy, University of Delaware
unnursaedis@gmail.com
Inngangur: Íþróttaiðkun er góð leið til að auka líkamlegt hreysti en
meiðsli eru neikvæði þáttur hennar. Tíðni krossbandaslita án snertingar
er hærri hjá konum heldur en hjá körlum og er virkjunarmynstur vöðva
í neðri útlimum talin einn áhættuþátturinn. Miðþjóvöðvi er einn þeirra
vöðva. Markmið rannsóknarinnar var að kanna hvort það er kynbund-
inn munur á tímalengd lendingar og virkjunarmynstri miðþjóvöðva
við fallhoppslendingu og gabbhreyfingu 11-12 ára íþróttafólks og meta
áhrif þreytu.
Efniviður og aðferðir: Þátttakendur voru 47 fótbolta- og handboltaleik-
menn (drengir=9, stúlkur=36). Yfirborðsrafskaut voru notuð til að safna
vöðvarafvirkni í miðþjóvöðva við fallhopp og gabbhreyfingar fyrir og
eftir þreytu. Upphafssnerting við kraftplötu var notuð sem viðmiðunar-
punktur þegar tímalengd snertingar var mæld.
Niðurstöður: Fallhopp: Drengirnir snertu kraftplötuna lengur en stúlk-
urnar (p=0,027). Hámarks vöðvavirkni var nær upphafssnertingu hjá
stúlkunum heldur en hjá drengjum (p<0,001). Gabbhreyfingar: Tímalengd
snertingar við þreytu jókst hjá drengjunum (p=0,005) en minnkaði hjá
stúlkum (p<0,001). Hámarks vöðvavirkni stúlknanna var nær upphafs-
punkti snertingar heldur en hjá drengjum (p<0,001). Breytingin á kvarð-
aðri virkni, sem kom fram eftir þreytu, var ólík milli kynja (p<0.001).
Við þreytu jókst vöðvavirkni drengjanna (p<0,001) en virkni stúlknanna
hélst óbreytt (p=0,053).
Ályktanir: Niðurstöður sýna kynbundinn mun á tímalengd snertingar
við kraftplötu í fallhoppi og gabbhreyfingum sem og á virkjunarmynstri
miðþjóvöðva. Stúlkur höfðu skemri snertingu, virkjuðu miðþjóvöðva
fyrr og af meira magni heldur en drengir. Þreyta hefur í sumum til-
fellum áhrif. Niðurstöður benda til þess að forvarnarprógrömm kross-