Úrval - 01.09.1963, Qupperneq 74

86
ÚR VAL
Summn fannst miklu betra að
binda við annan mann. ÞaS
funnst mér ekki muna svo miklu,
aS það borgaði sig. Ég held það
hafi verið Þorsteinn heitinn
Bjarnason, i Háholti, sá verlc-
lagni maður, sem kenndi mér
lagið, að binda án aðstoðar. V’it
ég nú leitast við að lýsa bind
ingu, þegar einn maður bindur.
Þegar dregið hefur verið í
hagldir og hert nokkuð að á báð-
um töglum, er bagginn stiginn og
troðinn og leitazt við að fá flöt,
sem falli vel að reiðingnum, og
taka í reipin eftir því, sem við-
urinn gengur saman. Nú getur
verið að gefa verði eftir í högld-
unum og draga til reipin, svo að
hæfilega gangi á þeim, þ. e. að
silinn sé yið efri brún flatarins,
er ég gat um að framan. Nú
reið á að herða sem bezt, og
var nú sleppt aftara taglinu, en
tekið i hitt eftir mætti, síðan
velti maður bagganum að sér
upp á rönd og lagði taglendann
niður með bakhlið hans, svo
sem 40—50 sm. framan við
reipið, sem verið var að herða,
bagganum síðan velt frá sér,
svo að næðist í taglið, undan
honum, tekið þétt i og þvi síðan
brugðið í sjálft sig, liert vel og
gert af með hnút. Þá var aftur
tektið til við hitt taglið, það
hert, fyrst í högldina og þess
gætt, að þæfilega gengi á þvi,
svo að silinn hallaðist ekki, því
svo brugðið utan um aftari
liluta baggans á sama hátt og
því fyrra og gengið frá því með
góðum hnút. Nú var binding-
unni lokið, nema að setja þurfti
gjarðasila. Það varð að gera, ef
reipasilinn fór ekki svo vel, sem
skyldi. Sumir notuðu til þess
fremri taglendann, liann átti að
ná til þess. Öðrum þótti það
ekki fara vel með reipin og
höfðu með sér þarfabönd til
þeirra hluta. Þarna á nú bagg-
inn að liggja áþekkur rúllupylsu
með 4 vöfum og tilbúinn til að
setjast á klakkinn. Eins er enn
að gæta. Um leið og lagt er í,
ákvarðast á hvora lilið hestsins
I
bagginn eigi, vissast er því að
leggja í á víxl, svo að jafnmargir
verði hægra og vinstra megin
að lokum.
Okkur gekk fljótt og vel að
viða. Munaði miklu, að viður-
inn var góður, svo að fremur
þurfti að sniðganga hríslur, sem
ekki voru klyftækar, en að leita
um eftir nægilega stóru.
Laust eftir hádegi vakti Stein-
þór athygli mína á, að maður
kæmi ríðandi götuna austan frá
Hjálp og færi mikinn. Við átt-
um naumast manna von úr
þessari átt, en skildum þó brátt,
að þetta mundi vera eftirleitar-
maður. Vissum við þá um leið,
að þarna færi Páll Árnason á