Úrval - 01.09.1963, Síða 108

120
átt að hitta hann síðdegis þenn-
an sama dag í bókadeild stórrar
deildaverzlunar í París. Komið
var fram yfir ákveðinn mótstima
þeirra systkinanna, en samt stóð
þessi sikeggjaði námsmaður þar
enn við eitt afgreiðsluborðið og
blaðaði í metsöluhók, þegar lög-
reglumennirnir nálguðust hann.
Pascal Bertin viðurkenndi ekki
neitt en neitaði öllu. En í vösum
hans fann lögreglan kvittun fyrir
kaup á málmstöfum, sem hægt
var að festa við númeraskilti bif-
reiða til þess að falsa númerin.
Pascal var sá fyrsti, sem tek-
inn var fastur af sakamáladeild
Parísarlögreglunnar. En annar
maður hafði samt verið tekinn
fastur 36 tímum áður 350 mílum
í suðurátt frá París af lögreglu-
manni þar á staðnum. Og sú hand-
taka átti eftir að reynast jafnvel
enn árangursríkari, hvað upp-
ljóstrun tilræðisins snerti. Lög-
reglumaður þessi var að vinna
að uppljóstrun annars máls, og
hafði honum verið skipað að
setja upp vegahindrun á þjóðveg-
inum milli Marseilles og Paris-
ar til þess að reyna að ná í lið-
hlaupa úr flugliðinu, en h'ann var
grunaður um rán. í dögun hafði
lítil, rauð Renault-bifreið með
Alsír-númerum stanzað við vega-
hindrunina, og þarna var lið-
hlaupinn þá kominn, nokkuð feit-
laginn og rangeygður Alsírbúi af
ÚRVAL
frönskum ættum, Pierre Magade
að nafni.
Farið var með hann til lög-
reglustöðvarinnar í Lyon, og þar
viðurkenndi hann, eftir að hafa
verið yfirheyrður í heilan dag,
að hann hefði tekið þátt í fjórum
ránum. Síðan skaut sá, sem yfir-
heyrði hann, kæruleysislega fram
þessari spurningu: „Og hvað
hafið þér svo að segja okkur um
Petit-Clamart?“
Lögreglumanninum til mikillar
undrunar leit liðhlaupinn á hann
þreytulegum, blóðhlaupnum aug-
um og sagði: „Allt í lagi, ég skal
segja ykkur frá því öllu saman.“
Það kom fram, að Magade hafði
dregizt inn í undirbúning tilræð-
isins á síðustu stundu, þar sem
bifreiðarstjóra vantaði fyrir eina
bifreiðina, þar eð einn hafði
gengið úr skaftinu. Og Magade
tók að þylja nöfn.
í sakamáladeild Parísarlög-
reglunnar tóku menn Bouviers
að grafa í þessari auðugu námu,
og brátt höfðu þeir náð fimm
af mönnunum. Einn þeirra var
fallhlífarhermaður, sem gat eklki
gleymt því, að nýlenduveldi
Frakka var að líða undir lok.
Annar var fyrrverandi liðsfor-
ingi í hernum og ofstækisfullur
hugsjónamaður, enda hafði ætt
hans gefið Fraikklandi marga
krossfara, herforingja og aðra
framámenn. Einn mannanna var