Úrval - 01.02.1967, Page 11

HIN ÞÖGLU GÖNG DAUÐANS
9
Með hanzka á höndum fletti
Caponegro í leiðindum sínum gömlu
blaði af Risorgimento í Neapel, en
það var hið opinbera málgagn her-
stjórnar Bandamanna. Á móti
Caponegro sat félagi hans og að-
stoðarmaður Vincenzo Biondi, og
fletti, einnig með ólundarsvip, nýrri
útgáfu af sama blaði.
Þessir tveir menn voru að bíða
eftir lest no. 8017, sem átti að koma
inn á stöðina tólf mínútum yfir
miðnætti.
Risorgimento flutti hinar sömu
þreytandi stríðsfréttir og það hafði
gert dögum saman. Herir Banda-
manna, sem í janúar höfðu gengið
á land að baki nazistaherjunum við
Anzio, áttu enn í þrotlausum bar-
dögum á þessu svæði skammt frá
Róm og gekk hvorki né rak.
Sagt var frá stöðugum sprengju-
árásum, en Bandamönnum virtist
miða hægt áfram. Hinir tveir járn-
brautarstarfsmenn voru löngu
orðnir leiðir á frásögnum af þessum
skjaldbökugangi stríðsaðila og biðu
þolinmóðir eftir að 8017 rynni inn
á stöðina.
Loks heyrðist eimreiðarblístur og
skömmu seinna sást ljósgeislinn frá
framljósum lestarinnar.
— Jæja, þá kemur hún, sagði
Caponegro, og á réttum tíma eins
og venjulega.
Þetta gladdi hann, því að hann
gæti fengið sér blund, þegar lest-
in væri farin aftiu-.
Það var ekkert óvenjulegt við
lest 8017. Hún kom á réttum tíma
og allt virtist ver í ágætu lagi, þeg-
ar verðirnir gengu um hina 47
vagna lestarinnar.
Brautarvörðurinn Vincenzo
Maglio, sem hafði skrifstofu uppi á
lofti í brautarstöðinni, gekk niður
stigann og skiptist á nokkrum orð-
um við vélamennina Matteo Gigl-
iani og Espedito Senatore.
Þegar klukkuna vantaði 10 mín-
útur í eitt, 38 mínútum eftir að 8017
hafði runnið inn á stöðina, gaf
Maglio brautarvörður merki um að
allt væri í lagi og lestin gæti haldið
áfram. Hann veifaði til vélamann-
anna Gigliani og Senatore, og sneri
síðan inn aftur til að senda skeyti
til næstu stöðvar um að 8017 væri
á leiðinni. Sú stöð var Bella-Muro
og var þrjár og hálfa mílu vegar
frá Balvaon-Riciglianostöðinni.
Vélin hóstaði nokkrum sinnum
þyngslalega og þumlungaðist síðan
af stað. Næturverðirnir Caponegro
og Biondi veifuðu með lugtum sín-
um í kveðjuskyni til manna í stjórn-
klefa lestarinnar. Lestin náði
hraða og rann áfram út í myrkrið.
Sporið var aðeins eitt og lá fljót-
lega inn í jarðgöng. — Hún er full
eins og venjulega, sagði Biondi, um
leið og hann hengdi lugtina sína á
snaga.
— Já, það eru sömu andlitin sí
og æ, svaraði Caponegro.
Þessi „sömu andlit" í lest 8017,
voru atvinnu-svartamarkaðs-sölu-
menn frá Neapel. Einu sinni í viku
tóku þessir náungar sér ferð frá
Neapel til Lucania, þar sem þeir
fylltu töskur sínar kjöti, korni,
ávöxtum, olíum og tóbaki til að
selja á svörtum markaði í hinni her-
setnu borg.
Það vissu allir, þar á meðal hern-
aðaryfirvöld Bandamanna, að lest