Úrval - 01.02.1967, Side 24

22
ÚRVAL
þessum undarlegu dýrum, sem ég
hafði aldrei séð fyrr? Hvernig geta
þau komið mér við, þessir risa-
vöxnu fílar, turnháir gíraffar eða
hin mjúkstíga gazella? Hvað hafði
ég til þeirra að sækja?
Þegar flogið er frá Ameríku eða
Evrópu til Austur-Afríku, vaknar
ferðamaðurinn við það, að blindandi
bjart sólskinið fellur inn um
gluggann, svo að augunum er nærri
því ofboðið. Svo er stigið úr flug-
vélinni í Nairobi og er þá eins og
megi merkja, að þetta er að stíga
fæti á mikið meginland. Hár him-
inn hvelfist uppi yfir og augað eyg-
ir víðan og fjarlægan sjóndeildar-
hring. Bóndi minn ekur okkur þeg-
ar af stað til að skoða stóra dýra-
garðinn við Nairobi, en það er frið-
að landsvæði í grennd við þessa ný-
tízku, turnum skreyttu borg. A
þeim skóglausu hæðum, sem þarna
eru, fórum við fljótt að greina
sköpulag ýmissa dýra, sem bar við
loft frá okkur að sjá. Fyrstur vek-
ur gíraffinn eftirtekt á sér, eins og
nokkurskonar skáhöll flatarmynd
eða framhöll, sem færist slangr-
andi meðfram sjónhíringnum; þá
sjást gnú-antílópurnar með hnúð
sinn á baki á hæð nokkurri; síðan
hin fagurhyrnda gazella, og fjaðra-
skúfar þeir sem reyndust vera á
strúti, þegar höfuð þeirra fer að
teygjast upp á löngum hálsinum.
Slíkir dýragarðar finnast ekki í
borgum, hversu vel sem til þeirra
kann að vera vandað, því að þarna
ganga dýrin villt og eru þó óhrædd.
Það má koma svo nærri þeim sem
þau væru í búrum. En búrin eru
þarna engin. Dýrin eru frjáls og þó
spök án þess að vera tamin.
VOLDUGAR ANDSTÆÐUR.
Handan við hæð nokkra verða
fyrir okkur nokkur fönguleg ljón,
sem hafa fengið sér miðdegisblund
í skugga þyrnatrés. Fjórar gular
ljónynjur liggja þarna hreyfinga-
litlar í sólskininu rétt eins og stór-
ar hrúgur af hunangi hefðu lekið
ofan úr trénu. Ein þeirra rís upp til
að teygja sig, stendur upp á oln-
boganum og setur upp kryppuna
líkt og köttur við arineld. Önnur
Ijónynja bregður á leik og veltir
sér yfir á hina, eins og risastór
köttur — og setur út klærnar. Þær
sýnast vera saddar, svefndrukknar
og sólbakaðar, og hafa ekki hug-
mynd um að verið sé að horfa á
þær.
Karlljónið, sem situr upp í brekku
skammt frá, horfir faxprútt í áttina
til okkar, og sýnist hvorki vera
hrætt né kæra sig um okkur. Þarna
sem gulan feld þess ber við grasið
er það vissulega eins og konungur
í ríki sínu, og reyndar virðist hvert
dýra vera eins og heima hjá sér
þarna í garðinum. Hið eina sem sker
sig úr þarna er varnarvirki okkar
Landroverinn, sem við komum á.
Nú erum við að komast úr aug-