Úrval - 01.02.1967, Page 27

AÐ KYNNAST RAUNVERULEIKANUM
25
rykið, fannst okkur að við fengj-
um einhvern þátt í vellíðan þeirra.
Fílarnir, sem geta ruðzt í gegn-
um þykkan skóg eins og smærri
dýr ryðja frá sér kjarri og grasi,
eru mikilfengleg sjón og minna á
einhverja ævaforna jarðsögutíma,
þegar uppi voru hinir frægu Mastó-
dónar eða hnúðtenntir fílar. Þeir
eru gráleitir og hrjúfir á húðina að
sjá eins og gömul tré, og virðast þó
jafnvel vera enn eldri en nokkur
tré, fornir eins og fjöllin, smíðaðir
úr efni jarðarinnar og þesslegastir
að standast allar breytingar svo
lengi sem hún stendur.
FRÁ UMLIÐNUM ÖLDUM.
Á þessum slóðum leitar hugsunin
um tímann fast á mig, bæði um tíma
sögunnar, og þann tíma, sem við
lifum og hrærumst í. Hinar marg-
víslegu greinir tímans vefast eins
og þræðir í þetta ferðalag okkar:
tími fílsins og antílópunnar, tími
Evrópumannsins og tími hinna inn-
bornu. Því lengra sem farið er inn
í landið því lengra virðist vera far-
ið aftur í timann. Við komum með
þotu til eins hinna nýju Afríkuríkja,
þar sem verið er í óðaönn að breyta
um hætti frá því, sem var í hinni
fyrrum brezku nýlendu. Síðan er
ekið um sléttur þar sem eru hin
villtu veiðidýr, og finnst okkur þá
að við séum komin rúm hundrað
ár aftur í tímann, á sléttur vís-
undanna í Vestrinu ameríska. Eða
þegar við rekumst á miklar nauta-
hjarðir Masai-manna, þá er eins
og að hitta fyrir sér Abraham og
niðja hans, sem töldu auðæfi sín
í kúm. Þarna sáum við nautahirði
— nokkurskonar Davíð með staf
sinn, klæddan í dumbrauða kápu —
albúin að verja naut sín fyrir ljón-
um í árásarhug.
Þegar komið er í hinn afarvíð-
áttumikla, forna eldgíg Ngoro-
ngoro, sem girtur er á alla vegu
af gígbrúnunum, finnst ferðamann-
inum sem hann sé orðinn að Aski
nýsköpuðum af hendi Alföð-
ur á Ódáinsvöllum, svo sem fornar
sögur herma. En fyrr en varir
breytir um svið, og um viðhorf, því
að nú blasir Sigdældin mikla, þessi
stórkostlega jarðsprunga, sem geng-
ur eftir endilangri Austur-Afríku,
og opnað hefur Olduvei gljúfrið,
þar sem Leakey hjónin hafa fund-
ið höfuðkúpu frummannsins, Zin-
janthropuss, enda víkur þá sögunni
að forfeðrum mannsins á umliðnum
jarðsöguöldum. Þarna í Olduvei
gljúfri fundust þeir steinar, sem
hann hafði gert sér að verkfærum,
beinin, sem hann braut sér til
mergjar, og hellurnar, sem hann
hlóð sér úr skýli það, sem ef til vill
er hið elzta af mönnum gert, sem
vitað er um.
Nashyrningurinn minnir mann
líka á fjarlægar aldir. Að sjá dökk-
an og tröllslega stórvaxinn skrokk
hans bylta sér í hinum djúpu fenj-
um, svo að ýmist stendur upp úr
hryggur eða síður, eða þegar hann
rekur múlann upp fyrir sig með
hinu skagandi horni, þá er eins og
ið eitt frá. Ljónynjan situr nú ein
að bráð sinni.
En skyldi hún geta haldið henni.
Hún fer að drösla sebradýrinu með
sér að vatnsbólinu, en það er erfitt
viðureignar, þegar við svo stórt dýr