Úrval - 01.02.1967, Síða 30

28
ÚRVAL
getur vel verið, að það sé manninum
nauðsynlegt að leysa upprunalegt
eðli sitt úr viðjum að týnast í ó-
byggðum um sinn, eins og það
hressir hann og lífgar að fara á kaf
í sjó. Af því að kynnast slíku, gætu
menn komizt að sömu niðurstöðu
og þeirri sem náttúrufræðingurinn
Henry Beston lýsti þannig: „Lífið
er engu síður afl í tilverunni en
rafmagn og aðdráttarafl; líf stuðlar
að lífi.“
Ég skynjaði þessi áhrif lífs á líf
á ferð minni um hásléttuna miklu
í Austur-Afríku. En það er raunar
hægt að finna þau hvar sem maður
nemur staðar og lítur í kringum sig
eða leggur við eyrun. Menn þurfa
ekki að fara til útlanda til að finna
þetta, það er allsstaðar á næstu
grösum. Þegar ég kom heim til
Nýja Englands, fannst mér ein-
kennilegur missir að þeirri iðandi
margbreytni lífsins, sem við höfðum
verið svo gagntekin af vikurnar á
undan. En þetta bráði af mér, þegar
ég fór að strá korni fyrir fugla úti í
skógarjaðri eða reika út með mýr-
um og síkjum til að fylgjast með
villiöndunum, sem voru þar á sundi.
Hvort sem það er antílópa, sem
er að kroppa grasið úti fyrir tjald-
dyrum eða söngfugl, sem kvakar í
gluggakistunni, þá er hægt að njóta
þess á sama hátt. En í ferð okkar
um hásléttuna óx þetta allt og
magnaðist í vitund okkar, því að
við þurftum ekki að vera að leita
það uppi. Þessi áhrif streymdu yfir
okkur eins og sólskinið, og endur-
nærði okkur eins og sólskinið gerir.
Og það er þar, sem þetta samband
milli manns og dýrs verður svo
gagntakandi.
Það er ekki oft sem við nemum
staðar til að taka eftir fugli, dýri eða
tré, eins og venjur okkar eru nú. En
á ferðalaginu fannst mér eins og ég
sæi slíka hluti í fyrsta sinn, eins og
barn eða listamaður. Og þegar
þannig er horft á verður hugurinn í
raun og veru skapandi, verður
fleygur og fær. Hann kemur til móts
við líf og hug annarra lifandi vera,
finnur samband sitt við athafnir
annarra. Þegar eitthvert dýrið
hleypur þá fær maður tilfinningu,
sem líkist því að vera á hlaupum,
og þegar dýrin eru stillt, vekur það
manni stillingu og hann skerpir at-
hygli sína, þegar þau sýna árvekni.
Kyrrðin yfir þeim veitir manni
kyrrð og ró, og þó iðar þessi kyrrð
af lífi, líkt og hægur eldur. Menn
verða hugfangnir og af því að
verða hugfangnir auðgast menn. Því
að það er lífið sem auðgar, lífið sem
er uppspretta alls.
>íA
„Jæja, ertu búinn að ná sáttum í deilunni við konu þína?“
„Æ, þess gerist engin þörf lengur. Nú er komin upp ný deila."
Börnin eru manni ekki aðeins huggun í ellinni. Þau hjálpa manni
til þess að ná fundi hennar.