Úrval - 01.02.1967, Qupperneq 54

52
ÚRVAL
hljóðfæri. Það er mjög vandasamt
að beita slíkum lækningum við
börn, en það getur margborgað sig.
Eitt hið erfiðasta viðfangsefni,
sem geðsjúkdómalæknir fær í hend-
ur, er að reyna að lækna geðsjúk
börn. Geðsjúkt barn hverfur inn í
draumheim sinn, líkt og fullorðinn
maður gerir, sem eins er ástatt um,
og það hættir að blanda geði við
aðra. Þessum börnum kynni að
mega hjálpa, tónlistin gæti orðið
tengiliður milli þeirra og annarra
manna. Fyrst á læknirinn að hlusta
með því og segja ekki eitt orð.
Læknirinn verður að sýna barninu
mestu þoliiunæði og hann verður að
kunna að velja í hvert skipti það
sem bezt hæfir skapi þess í hvert
sinn, geta sér til um það af hreyf-
ingum þess og öðrum tiltektum.
Þegar þessu hefur farið fram um
hríð, fer barnið að taka betur eftir,
'verður þá einnig fúsara til sam-
vinnu við lækninn, og aðra menn
um leið.
Það felast svo margir möguleikar
í þessum lækningatilraunum, að
sjálfsagt er, að mínu áliti, að hafa
þær við hvern geðsjúkdómaspítala.
Ekki þyrfti það að verða mjög
kostnaðarsamt, en hljóðfærin,
þyrftu að vera góð og tónarnir
hreinir. Oft hef ég séð hið gagn-
stæða, að höfð eru vond hljóðfæri,
og árangurinn eftir því, eða
skemmdar plötur eða lélegar eru
spilaðar. Þetta spillir ákaflega fyr-
ir, sama er hve áhugasamur læknir-
inn er, því þó hann sé allur af vilja
gerður, nær hann ekki eyrum sjúkl-
inganna með þvílíku móti.
Hverjir ættu að fást við þessar
lækningar? Ég gizka á að hver sá
sem við þetta fæst ætti að hafa
nokkra þjálfun í meðferð geðsjúkra
og vera einn af starfsliði spítalans.
Bezt hæfir mundu vera starfandi
læknar sem vel eru að sér í tónlist
og kunna að leika á eitthvert hljóð-
færi. En það er hörgull á tón-
listar menntuðum læknum til
starfa við slík sjúkrahús, og
yrði því að reyna að ráða aðra til
þessarra starfa. Hjúkrunarkonur
gætu vel verið hæfar, svo framar-
lega sem þær eru vel að sér í þessu
efni, og einnig ýmsir aðrir sem við
sjúkrahús starfa. Ekki nægir að fá
strjálar heimsóknir af tónlistarfólki
á spítalann, því það eru hin stöðugu
kynni af lækninum, sem mest hafa
að segja fyrir geðsjúka, og oft má
helzt ekki falla neitt úr.
Sem stendur er afar erfitt að fá
menntun og þjálfun í þessari grein
lækninga hér á landi. En nú virðast
menn vera að átta sig á þörfinni á
því, og mjög líklegt er að í náinni
framtíð verði læknisefni sem áhuga
hafa á tónlist sendir til ýmissa
stöðva þar sem kenndar verða hinar
ýmsu aðferðir við þetta, því ekki
er unnt að kenna þetta í kennslu-
stofu. Þar munu stúdentarnir fá
hagnýta fræðslu, og bindast kunn-
ingsskapartengslum við sjúklinga.
Þessi tengsl milli sjúklings og
læknis, sem svo áríðandi eru, vantar
þann sjúkhng, sem einn sér hlustar
á tónlist heima hjá sér. Engin tón-
list hefur í sjálfu sér fólginn lækn-
ingamátt, fleira þarf að koma til.
Margir tónlistarmenn og mörg