Úrval - 01.02.1967, Side 102

100
ÚRVAL
þau voru alveg himinlifandi yfir
þessu). Einn morguninn, þegar ég
var úti að aka meS Debbie, fór allt
í einu að rigna. Ég setti „vinnukon-
urnar“ í gang, en Debbie fór þá að
gráta svo ofsalega, að ég stöðvaði
bílinn við gangstéttina.
„Hvað er að?“ spurði ég, en bjóst
í raun og veru ekki við neinu
svari.
Debbie benti á „vinnukonurnar"
og svaraði í kvörtunarróm:
„Mamma, mér líkar þetta ekki.“
Þetta var fjrrsta raunverulega
setningin, sem hún hafði mælt. Mér
fannst það vera svo mikilvægt að
verðlauna hana fyrir dugnaðinn, að
ég ók heim án þess að setja „vinnu-
konurnar" í gang. En þessi sálfræöi-
lega varfærni mín hafði ekki mik-
il áhrif. Það liðu nokkrir mánuðir,
þangað til Debbie sagði aðra setn-
ingu.
NÝ VON
Við vorum mjög vantrúuð, þegar
við fréttum fyrst af Domanstofnun-
inni (Doman Institutes) í Phila-
delphiu. Þar var um endurhæfing-
armiðstöð að ræða, en hið opinbera
nafn hennar var „Institutes for the
Achievement of Human Potential".
Sagt var, að aðferðir þær, sem þar
væri beitt, táknuðu í rauninni fyrstu
framfarirnar, hvað snertir meðferð
fólks, sem orðið hefði fyrir heila-
sköddun, þ.e. þegar skurðlækning-
ar eru fráskildar. En Debbie hafði
verið skoðuð af sérfræðingum, og
okkur fannst sem það væri þegar
búið að gera allt það fyrir hana,
sem unnt væri að gera að svo
stöddu. Við vorum ákveðin í að
draga barnið okkar ekki frá einu
sjúkrahúsinu til annars og einum
lækninum til annars í leit að krafta-
verkum.
Þegar Debbie var orðin hálfs
þriðja árs, var það orðið augsýni-
legt, að líkamsþroski hennar var