Úrval - 01.02.1967, Qupperneq 104

102
ÚRVAL
in að aðalbyggingu stofnunarinnar
klukkan átta að morgni. Ein starfs-
stúlkan tók Debbie úr faðmi mér,
og ég reyndi að láta sem ég heyrði
ekki hróp hennar, þegar við fylgd-
um á eftir hópnum inn í fyrirlestra-
salinn. Glenn Doman, yfirmaður
starfsliðsins, hélt yfir okkur ræðu
og talaði við okkur í 8 stundir sam-
fleytt. Það var sjóðandi hiti þarna
inni, og við fengum aðeins stund-
arfjórðung til hádeigsverðar. Hann
ræddi við okkur um grundvallar-
kenningar þær, sem stofnunin starf-
aði eftir, Um aðferðir þær, sem beitt
væri, og markmið þau, sem keppt
væri að. Við höfðum tekið hana
Betty, elztu dóttur okkar með okk-
ur, en hún var þá 13 ára gömul. Og
hún sat þarna sem bergnumin líkt
og við, foreldrar hennar.
Aðalinntakið í orðum hr. Do-
mans var í stuttu máli það, að börn-
um með brenglaða heilastarfsemi
er skipt í þrjá aðalflokka, börn, sem
eiga við ýmsa erfiðleika tilfinninga-
legs eðlis, börn, sem hafa heila,
sem er á einhvern hátt vanskapað-
ur eða vanþroska allt frá byrjun,
og svo börn, sem hafa upphaflega
haft heilbrigðan heila en orðið fyr-
ir heilasköddun. Stofnunin fæst
eingöngu við lækningu barna þeirra,
sem orðið hafa fyrir heilasköddun.
í upphafi mátti búast við, að þroski
þeirra barna yrði alveg eðlilegur,
en síðan kom eitthvert slys eða ein-
hver innri hindrun til sögunnar og
stöðvaði þroskann eða dró stórlega
úr honum. Annaðhvort getur verið
um að ræða lélega samræmingu
innan taugakerfisins eða sköddun
heilafruma, þ.e. hindrun á leiðinni
milli skynjunar annars vegar og
einkenna eða viðbragða hins vegar,
er gefi til kynna, að skynjunin hafi
verið rétt meðtekin og túlkuð og
hafi verið svarað á eðlilegan hátt.
„Ástæðan fyrir því, að þið eruð
öll hér samankomin,“ sagði Hr.
Doman, „er sú, að við, sem hér
störfum, álítum að börn ykkar telj-
ist til þessa þriðja flokks."
Það var sem þessi orð veittu okk-
ur nokkra huggun, því að það voru
einmitt slík orð, sem við þráðum
heitast að heyra. Stofnunin hafði
veitt okkur það jáyrði, sem gat
megnað að gerbreyta lífi okkar og
barna okkar. En okkur gafst lítill
tími til þess að gleðjast. Hr. Doman
hélt áfram máli sínu. Hann sagði,
að starfsfólk stofnunarinnar hefði
um nokkurn tíma verið að mynda
og endurbæta þjálfunarkerfi, sem
miðaðist að því að lækna slík börn,
án þess að til uppskurðar kæmi.
Hann bætti því við, að þar væri
þó alls ekki um kraftaverk eða ein-
hverja allra meina bót að ræða.
Þar væri um að ræða mjög erfitt
þjálfunarkerfi, sem beita þyrfti
langtímum saman og gerði það því
að verkum, að endurskipuleggja
yrði algerlega líf allrar fjölskyld-
unnar. Hann aðvaraði okkur og
sagði, að þegar stofnunin hefði sam-
þykkt að taka eitthvert barn til
meðferðar, yrði að nota hverja þá
klukkustund, sem barnið væri vak-
andi, til þess að þjálfa taugakerfi
þess og miða að vaxandi þroska
þess.
Ein spurning brann okkur öllum
á vörum, hann hafði loks lokið máli
sínu. „Við eigum önnur börn, og þau