Úrval - 01.02.1967, Síða 115

HLAUPTU BURT, LITLA STÚLKA
113
stöfum. „EYRA“ hrópaði Debbie og
neitaði af mikilli þrjózku að læra
eitt orð í viðbót.
Og næstu dagana voru NEF og
EYRA okkar stöðugu félagar dag-
inn út og daginn inn. NEF var fest
á nefið á bangsa með límbandi og
EYRA var fest á brúðu á sama hátt.
Og þegar þriðji dagurinn var að
kvöldi kominn, átti Debbie orðið
auðvelt með að greina á milli orð-
anna NEF og EYRA. Hún var mjög
hreikin, þegar hún gat tafarlaust
greint á milli þessara orða, er
spjöldin skutu upp kollinum á öll-
um mögulegum stöðum, komu svif-
andi niður úr loftinu, spruttu upp
úr poka eða smugu upp úr háls-
máli mínu.
Og þannig kynnti ég nýtt orð fyr-
ir henni á hverjum degi næstu tíu
dagana, en þá kom að því, að
Debbie nægði ekki lengur eitt orð á
dag. Ég byrjaði að merkja alla
mögulega hluti á heimilinu með
nafnspjöldum, einnig systkin henn-
ar. Og næstu tvo mánuðina lærði
Debbie að lesa 200 orð. Ég þarf varla
að lýsa undrun minni.
„ALVEG FULLORÐIN“
Við fórum í þriðju heimsóknina
til Domanstofnunarinnar snemma í
desember, og þar var það staðfest,
að Debbie sýndi framrfarir á næst-
um öllum sviðum. Framfarirnar á
sviði snertiskynsins voru alveg
furðulegar. Einnig var um miklar
framfarir að ræða, hvað sjón henn-
ar snerti, einkum samræmingu
augnanna innbyrðis. Tom þjálfunar-
sérfræðingurinn, sem átti að hafa
eftirlit með handahreyfingum henn-
ar og beitingu handanna við ýmis
viðfangsefni, var ekki alveg eins
ánægður með skriftina hennar.
Hringirnir hennar voru eins klunna-
legir og áður, og hún gat alls ekki
skynjað ferhyrning. Hann stakk upp
á því, að við létum hana hætta að
nota blýant, og sagðist álíta, að
henni gengi miklu betur, ef hún
fengi að teikna með fingri í sand
eða sápu, eða mála með fingrunum.
Hr. Doman var stórhrifinn af
framförum Debbie. Þarna var heila-
skaddað barn, aðeins þriggja ára
gamalt, sem gat þegar lesið 100
orð. Var hægt að fá betri sannan-
ir um gagnsemi uppáhalds lestr-
arkennslukenningar stofnunarinnar?
Frú Doman áleit, að nú mætti
byrja að kenna Debbie orð prentuð
með smáu letri.
Þegar við komum heim næsta
dag, hófst ég handa við þriðja stig-
ið í þjálfunaráætlun stofnunarinn-
ar. Það leit út fyrir að ég yrði að
lengja starfsdaginn svolítið, í hvert
skipti sem nýtt tveggja mánaða
tímabil hófst. Nú varð ég að skipu-
leggja öll heimilisstörfin og raun-
verulega allt líf allrar fjölskyld-
unnar á þann hátt, að hægt væri
að vinna að þessari þjálfunaráætl-
un allan daginn, að undanteknum
þeim tíma á degi hverjum, er Debbie
fékk sér síðdegislúr. Debbie hafði
alltaf verið mjög háð okkur, en nú
keyrði alveg um þverbak. Nú mátti
ég ekki yfirgefa hana eitt augna-
blik. Hún byrjaði að gráta, ef ég
gekk snöggvast út úr herberginu,
sem hún var stödd í. Og hún þreytt-
ist fljótt, ef hún grét. Og það gekk
verr með þjálfunina, ef hún þreytt-