Úrval - 01.02.1967, Side 119

HLAUPTU BURT, LITLA STÚLKA
117
greinarmun á magaskriði og skriði
á fjórum fótum. Þegar um maga-
skrið er að ræða, liggur barnið al-
veg á maganum á gólfinu og þuml-
ungar sig áfram með því að teygja
fram handleggina og toga líkam-
ann þannig áfram og ýta um leið á
eftir með fótleggjunum. Þegar
skriðið er á fjórum fótum, snertir
magi barnsins ekki gólfið, barnið
mjakast áfram með því að teygja
fram annan handlegginn og ýta á
eftir með andstæðum fótlegg og
endurtaka þetta svo með hinum
handleggnum og fótleggnum. Barn-
ið byrjar á því að skríða á magan-
um, áður en það fer að skríða á
fjórum fótum. Þegar hér var komið
sögu í þjálfunaráætluninni, eyddi
Debbie því mestum hluta dagsins í
að skríða á maganum aftur og aft-
ur.
Nú hafði ég enn meiri þörf fyrir
hin börnin en nokkru sinni fyrr,
vegna þess að þau voru miklu íund-
vísari en ég á ýmiss konar leiki til
þess að halda Debbie á gólfinu.
Patti fór í feluleik við hana á gólf-
inu, Ricky í stríðsleiki, Wendy
breytti sér í jarðgöng, og Betty
varð að krökódíl. Við skruppum oft
með Debbie niður að ströndinni,
þótt við mættum eiga það víst, að
bíllinn fylltist þá alltaf af sandi.
Við fórum í kappskrið eftir sand-
inum alveg niður í flæðarmálið,
Betty, Patti, Ricky og ég.
Wendy, sem var að komast á
táhingaaldurinn og því dálítið
þvinguð í fasi eins og margir á
þeim aldri, varð alveg orðlaus yf-
ir þeim skorti á virðuleika, sem við
létum þannig í ljós. Hún starði
bara beint fram fyrir sig, labbaði
um ströndina og lét sem hún þekkti
alls ekki þetta fáránlega fólk, sem
skreið eins og fífl eftir ströndinni.
En jafnvel Wendy varð að viður-
kenna, að allt skriðið okkar borg-
aði sig. Fyrst mjakaði Debbie sér
áfram með eins konar kengúruhoppi
og báðum hnjánum fast saman.
Næst lærðist henni að hreyfa ann-
að hnéð svolítið á undan hinu. Og
eftir svolítinn tíma tóku fæturnir
að vinna sjálfstætt hvor um sig
og skiljast auðveldlega að, og þá
vissum við, að hún væri nú að því
komin að geta skriðið á fjórum
fótum, sem var næsta skrefið.
Þegar við komum í næstu heim-
sókn til stofnunarinnar, en það var
í apríl, varð Debbie fyrst til þess
að skýra Bob Custer frá þessum
framförum. „Ég er ekki lengur
kengúra," tilkynnti hún hreykin á
svipinn. „Nú er ég hundur."
Bob varð glaður við þessa frétt.
„Það var gaman,“ sagði hann við
Debbie. „Við erum svo montin af
þér.“
„Fyrst Debbie er nú byrjuð að
læra að skríða á fiórum fótum,“
spurði ég, „þurfum við þá endilega
að halda áfram að láta hana skríða
á maganum?"
„Það er langt frá því, að maga-
skriðið hennar sé fullkomið,“
svaraði Bob. Fullkomið magaskrið
er blátt áfram skilyrði fyrir skriði
á fjórum fótum. Það er ekki hægt
að stytta sér leið í þessu efni. Minn-
izt þess, að það er erfitt að fá gang-
andi barn til þess að skríða á fjór-
um fótum og eins að fá barn, sem
skríður á fjrum fótum, til þess að