Úrval - 01.02.1967, Qupperneq 120

118
ÚRVAL.
skríða á maganum. Nú skuluð þið
einbeita ykkur að því, að fullkomna
magaskrið hennar, meðan nokkur
möguleiki er á að fá hana til sam-
vinnu.“
Það er auðvitað auðveldast að
meta og skilja þessa afstöðu þjálf-
arans réttilega, þegar horft er til
baka. Foreldrar heilaskaddaðs
barns skilja ef til vill ástæðuna
fyrir því, að ekki má fara of geyst
í sakirnar, og samþykkja það. En
það er ekki hið sama að skilja það
köldum skilningi eða samþykkja
slíkan úrskurð tilfinnanlega. Erf-
iðustu verkefnin, sem starfsfólk
stofnunarinnar felur okkur for-
eldrunum, eru þau að verða að
segja barni að skríða á maganum,
þegar það er að komast upp á lag
með að skríða á fjórum fótum, sem
því finnst miklu skemmtilegra, eða
að segja barni að skríða á fjórum
fótum, þegar því hefur kannske
tekizt að standa upprétt og halda
þannig jafnvægi. Við verðum að
minna okkur á það æ ofan í æ, að
þjálfunaráætlunin byggir á vissri
kenningu um skipulega þróun
taugakerfisins. Það getur verið mjög
hættulegt að ætla að stytta sér leið
og hlaupa yfir stig í þessari þróun.
Þannig rofnar þráðurinn og þjálf-
unaráætlunin raskast.
Ég tók því til óspilltra málanna
á nýjan leik, þegar heim kom.
Magaskriðsæfingarnar urðu sífellt
tilbreytingarlausari og leiðigjarn-
ari. Fyrst lokkaði ég Debbie til að
skríða mottuna á enda, sneri henni
svo í hina áttina og lokkaði hana
til þess að skríða til baka sömu
leið. Þegar hún hafði skriðið á
mottunni um tíma, skriðum við
báðar á gólfinu. Síðan fann ég upp
á einhverjum öðrum mútum til þess
að fá hana til að skríða þvert yfir
herbergið.
Debbie var oftast mjög samvinnu-
fús. „Sko manna, ég hef fætur“,
sagði hún einn daginn. ,,Til hvers
eru þeir, fyrst ég get ekki gengið?“
UMRÆÐUEFNI BÆJARBÚA
Við vorum orðnar dauðleiðar á
öllu magaskriðinu, þegar við vorum
búnar að skríða í heilt ár. En nú
var Debbie líka orðin sem annað
barn. f stað hins aumkunarverða
hjálparvana barns var nú komin
glaðleg og fjörmikil hnáta, töfrandi
lítil stúlka. Systkinum hennar
fannst óskaplega gaman að því að
koma heim með félaga sína til þess
að sýna þeim litlu systur sína.
Debbie átti geysilega gott með að
muna nöfn, og hún tók alltaf vel
á móti öllum félögum systkinna
sinna og kallaði til þeirra með nafni,
þegar þau komu. Debbie var ekki
aðeins helzta umræðuefnið á heim-
ilinp, heldur var hún nú orðin eitt
aðalumræðuefni bæjarbúa.
í ágúst ákváðum við, að nú þyrfti
öll fjölskyldan að skreppa í sumar-
leyfi, og við ákváðum að lokum
að fara í ferðalag þvert yfir land-
ið, alla leið til Vesturstrandarinnar.
Við ákváðum það fyrirfram, að
við skyldum halda áfram að þjálfa
Debbie á leiðinni, setja á hana önd-
unargrímuna og láta hana gera
skriðæfingarnar alveg eins og
venjulega, hvar svo sem við værum
stödd hverju sinni, hvort sem við
værum inni í gistiherbergjum okkar