Úrval - 01.02.1967, Blaðsíða 125

HLAUPTU BURT, LITLA STÚLKA
123
alveg fyrirafnarlaust þvert yfir
gólfið, og Pete varð alveg steinhissa.
„Þessi magaskriðkassi hefur sann-
arlega gert kraftaverk. Nú skríður
hún á fjórum fótum með sundur-
glennt hné, en ekki þrýst saman.
Strax og við höfum þjálfað hend-
urnar og handleggina betur, verður
þetta hnjáskrið alveg fullkomið.
Þetta er alveg stórkostlegt, sko,
blátt áfram stórkostlegt!"
Viðbrögð Taki voru hin sömu og
viðbrögð Petes höfðu verið. Hún
varð alveg stórhrifin. Sjóninni
hafði stórlega farið fram, og hið
þýðingarmesta var, að nú notaði
hún bæði augun samtímis í fullu
samræmi, þannig að það var tryggt,
að sjónin nýttist sem bezt.
Þegar við vorum búin að heim-
sækja alla þjálfarana, héldum við
aftur til skrifstofu hr. Domans. Við-
talið við hann og skoðun hans og
athugun var alltaf hámark hverrar
heimsóknar, því að þá voru horf-
urnar endurmetnar og úrskurður
kveðinn upp um framfarir og
þroskaaukningu. Og þessi dagur
átti eftir að færa okkur sérstaka
gjöf. Hann bauð alla hersinguna
innilega velkomna, og svo beindi
hann orðum sínum til Debbie.
„Jæja stúlka litla, þú hefur gert
margt merkilegt síðustu tvo mán-
uðina. Þú hefur bætt jafnvægi þitt,
mýkt ökklana og aukið hreyfimögu-
leika þeirra og lært að skríða á
fjórum fótum án þess að hafa hnén
klemmd saman. Og hvaða áhrif
hefur svo allt þetta á frekari þjálf-
un. Hvað áttu að gera næst?“ Nú
var Glenn farinn að beina máli
sínu til okkar allra. „Nú fyrst ætla
ég að gefa ykkur ákveðið svar. Það
verður að vísu ekki nákvæmlega
það svar, sem þið þráið, en það
verður samt frekar þokkalegt svar.“
Er hér var komið máli, gátum
við getið okkur þess til, hvað hann
ætlaði að segja, og við vorum öll í
uppnámi og gátum varla beðið
vegna óþreyju. En Glenn flýtti sér
samt ekki frekar en áður. Hann
hélt áfram máli sínu rólegri röddu:
„Debbie hefur nú öðlazt það mikið
jafnvægi og stjórn á >hreyfingum
sínum, að það ætti að vera ákjós-
anlegt, að hún byrjaði einmitt
núna að reyna að ganga. Sem vin-
ur fjölskyldunnar fremur en þjálf-
ari gæti ég byrjað að láta hana fara
að ganga nú þegar, ég veit, að það
væri of fliótt. Eftir ár verður Debbie
á hinn bóginn orðin svo fliót að
skríða á fjórum fótum, að hún mun
ekki vilja ganga. Eg mundi ekki
vilja bíða svo lengi, jafnvel ekki
sem þjálfari. En hið rétta augna-
blik mun koma einhvern tímann á
þessu tímabili, þ.e.a.s. hún ætti að
byrja að reyna að ganga einhvern-
tímann innan árs. Við skulum bara
vona, að við hér í stofnuninni höfum
nægilega þekkingu og dómgreind
til að bera til þess að bera til þess
að velja hið rétta augnablik.“
Er hér var komið máli, tók Glenn
af okkur hátíðlegt loforð. „Það gild-
ir einu, hversu sterk freistingin
verður. Þið megið alls ekki reyna
að láta Debbie byrja að standa upp-
rétta of fljótt. Ég vil, að það verði
hér undir minni umsjón, að Debbie
rís fyrst á fætur. Ef þið missið þol-
inmæðina á þessum endaspretti,