Úrval - 01.02.1967, Qupperneq 129

127
HLAUPTU BURT, LITLA STÚLKA
spurði ég sjálfa mig. Ég kraup á
kné við hlið henni og tók undir
hendur hennar. Hægt og hikandi
rétti Debbie úr fótunum, og að lok-
um tókst henni að rísa upp. „Þetta
er mjög gott,“ sagði dr. Wilkinson
rólega. „Ég held, að hún sé nú orðin
nægilega undir það búin að reyna
að bera einhvern þunga.“
Debbie var fljót að sofna þetta
kvöld. Hún var varla lögzt á kodd-
ann, þegar hún var steinsofnuð. Ég
sat þarna í hótelherberginu og gat
nú loks veitt mér þann munað að
gefa mig á vald þeirri gleði, sem
dagur þessi hafði borið í skauti sínu.
Debbie hafði staðið upprétt! Hún
hafði staðið upprétt! Þetta var ekki
lengur draumur. Ég hringdi í fjöl-
skylduna sigri hrósandi og færði
þeim þessar dásamlegu fréttir.
Börnin urðu alveg ær af gleði, svo
að það var ekki unnt að greina,
hvað þau sögðu. En ég vissi um
inntak orða þeirra, þegar ég lagði
frá mér taltækið. „Við erum ham-
ingjusöm og æst, og svo óskaplega
hreykin."
Þau höfðu næga ástæðu til þess
að vera hreykin. Velgengni og
framfarir Debbie voru ekki síður
þeim að þakka en öðrum. Það hafði
þurft snilli starfsfólks Domanstofn-
unarinnar til þess að skipuleggja
þjálfunaráætlun fyrir Debbie, en
það var líka þörf fyrir ást og holl-
ustu allrar fjölskyldunnar til þess
að unnt yrði að framkvæma þessa
áætlun. Við gerðum okkur öll grein
fyrir þessu, og við fundum öll til
persónulegrar sigurgleði innra með
okkur vegna velgengni Debbie.
Okkur hafði þetta öllum verið fögur
og stórkostleg reynsla.
Hvað sjálfa mig snertir persónu-
lega, þá höfum við Debbie notið
náins félagsskapar hvorrar ann-
arrar, sterkra og stöðugra tengsla,
og þessi nánu tengsli hafa gert mér
fært að skynja og njóta að nýju
allra þeirra dásemda og hvatning-
ar, sem bernskuárin bera í skauti
sínu. Ég hef orðið auðugri vegna
þeirrar reynslu minnar. Nú sé ég og
skynja öll börnin mín á annan hátt
en áður. Ég tek engu sem sjálf-
sögðum hlut lengur. Hjarta mitt er
þrungið þakklæti, þegar ég kem
hópnum í skólann á morgnana,
þegar ég hlusta á spaugsyrði þeirra
og spurningar og þegar ég geng á
milli rúmanna þeirra á kvöldin og
býð þeim góða nótt með kossi. Það
er rétt að hluti lífs míns hefur ver-
ið bundinn Debbie og þjálfunar-
áætlun hennar. Ég hef neytt allrar
orku minnar og ástar, ímyndunar-
afls míns og aðlögunarhæfni í þess-
ari baráttu. En þegar ég ber allt
þetta saman við það, sem ég hef
fengið í staðinn, þá hefur fram-
lag mitt ekki reynzt mikið miðað
við það.
Get ég nokkurn tímann vonazt
til þess að veita Debbie minni sterk-
an og heilbrigðan líkama? Ég veit
vel um líkurnar, sem læknar um
víða veröld álíta, að séu á fullum
bata slíkra barna. Debbie er
„athetoid“-sjúklingur, og skýrslur
læknanna um svipuð tilfelli eru
henni ekki í vil. í gervallri sögu
læknavísindanna hefur aldrei ver-
ið um að ræða eitt einasta dæmi um