Úrval - 01.11.1970, Blaðsíða 12

10
ÚRVAL
vaxandi vandræðum með að tala
við börnin sín um guð og trú-
arbrögðin, — og er þetta hliðstætt
vandræðum þeim, sem ömmur okk-
ar og afar komust í, þegar talið vék
að kynferðismálum.
Það er vel skiljanlegt, að foreldri
eigi erfitt með að svara spurning-
um, sem hafa valdið guðfræðingum
og heimspekingum heilabrotum öld-
um saman. En sagan er ekki öll
sögð með þessu. Þessi kynslóð er
undarlega illa upplýst, hvað snert-
ir undirstöðuatriði trúarbragðanna,
og erfiðleikarnir liggja að miklu
leyti í því, að þeir fullorðnu vita
margir ekki, hverju þeir eiga að
trúa. Vísindin hafa ruglað allar
hugmyndir okkar um tilveruna;
kirkjurnar hafa einbeitt sér meir
að ýmsum félags- og mannúðar-
störfum og látið trúfræðsluna sitja
á hakanum; sálfræðin hefur rýrt
virðingu okkar fyrir kirkjusiðum
og helgihaldi.
Flestir Bandaríkjamenn segja í
orði kveðnu, að þeir trúi á guð, en
þrír af hverjum fjórum viðurkenna,
að þeir taki lítið sem ekkert tillit
til guðshugmyndarinnar í lífi sínu.
Afleiðingin er sú, að fjölmargir
foreldrar hafa ekki minnstu hug-
mynd um hvers virði trúin getur
verið börnum þeirra.
En þetta er einmitt mjög óheppi-
legt, því börn hafa djúpa trúar-
þörf. Auðvitað er ekki hægt að
svara neinni mikilvægri trúarlegri
spurningu á ofureinfaldan hátt og
í eitt skipti fyrir öll. En sjálfsagt
er það okkur til hjálpar til skiln-
ings á viðfangsefninu að hugleiða
sumt af því, sem börnum ætti ekki
að vera sagt um guðdóminn. Flest-
ir guðfræðingar og sálfræðingar
eru sammála um þau atriði, sem ég
ætla nú að drepa á.
Segðu ekki litlu barni, að guð
fylgist með því til að sjá, hvort það
hagi sér ekki vel.
Hve mörg eru ekki þau börn, sem
sagt er við, að guð sjái til þeirra,
hvað svo sem þau geri? Hve mörg
börn heyra ekki athugasemdir eins
og „Guð vill ekki eiga þig“ fyrir
smámuni eins og krot á bók eða að
vilja ekki koma inn, þegar mamma
kallar?
Barn ætti ekki að hugsa um guð
sem persónu, sem leggur sig fram
um að ná sér niðri á litlum dreng.
Til þess er guð of stór og drengur-
inn of lítill. Og trúin verður nei-
kvæð, ef of mikið er gert úr refsi-
mætti guðs. En þó má barnið ekki
finna til ábyrgðarleysis. Guð getur
ekki verið okkur mikilvægur nema
við trúum því, að skaðvænlegt sé
að brjóta gegn lögum hans. En
kjarninn í þessu öllu á að vera til-
finning um elsku og ást guðs. Ef
foreldrarnir láta ástúðina yfir-
skyggja allt annað varðandi börn-
in sín, þá eiga þau miklu betra með
.að skilja, að guð sé afar góður.
Ekki segja barninu þínu, að guð
sé eins konar töfrasproti, sem geti
leyst allan vanda — eða velgerðar-
maður, sem veiti okkur allt, sem
við biðjum um.
Barn getur átt til að segja:
„Mamma, ef ég bið guð um fótbolta,
ætli hann gefi mér hann þá?“
Barnið biður einlæglega um eitt og
annað, smátt og stórt, en rekur sig
á þá undarlegu staðreynd, að guð,