Úrval - 01.11.1970, Qupperneq 61

ASNINN SEM KOM ÖLLUM í GOTT SKAP
59
tæki til þess að réttlæta þannig
helgardvöl í ró og næði uppi í fjöll-
unum.
I þetta skipti reikaði ég um hina
dýrlegu haustskóga tímunum sam-
an, og síðdegis kom ég út úr skóg-
inum við hagagirðinguna hans
Harveys. Um hundrað metrum neð-
ar sat veiðimaður hljóðlátur á grá-
um veggsteinunum og rýndi inn í
skóginn. Svo heyrðist skrjáf inni í
skóginum. Veiðimaðurinn lyfti riffl-
inum, og á sama augnabliki kom
Jack þrammandi út úr skóginum.
Ég æpti, Jack snarsneri við og
hvarf, og veiðimaðurinn sneri sér
bálreiður að mér, sannfærður um,
að ég hefði eyðilagt fyrir honum
tækifæri til þess að leggja dádýr
að velli þann daginn. Hann vildi
ekki heldur trúa því, að þetta dýr,
sem við höfðum séð, hefði verið
asni, þangað til ég fór með hann
að slóð Jacks og sýndi honum hófa-
för hans í leðjunni. Ég hafði ekki
gert mér grein fyrir því, að asni
gæti líkzt svona mjög dádýri til-
sýndar, en það hafði hann samt
gert. Það er ekki svo að skilja, að
neitt þurfi að líkjast mjög dádýri
til þess að sumir veiðimenn skjóti
á það.
Ég hafði samt áhyggjur af þessu.
Ég nefndi þetta við Jim Harvey,
og hann var á sama máli. I smábæ
einum þarna í nágrenninu hafði
einhver skotið skjöldótta kú árið
áður og haldið, að þar væri um
dádýr að ræða, jafnvel þótt vesa-
lings kýrin hafi verið með stærðar
kúabjöllu um hálsinn. Það varð því
að gera eitthvað í málinu.
Ég vissi, að veiðimenn klæðast
rauðum fötum, svo að aðrir veiði-
menn skjóti ekki á þá. Og þessi
litríka hefð varð mér sannkallað-
ur innblástur. Á bak við hlöðuna
var stór kindabaðþró, sem hafði
ekki verið notuð árum saman. É'g
hreinsaði hana og fyllti hana af
vatni. Svo fékk ég mér skærrauða
málningu og hrærði hana út í vatn-
inu í þrónni. Við Jim teymdum
Jack að þrepunum og ýttum á eftir
honum niður í þróna og böðuðum
hann svo. Við reyndum að skýra
það út fyrir honum, að í þessu til-
felli væri það betra að vera rauður
en dauður. Við lituðum svo and-
lit hans með svampi.
Hann steig upp úr baðinu sem
dýrleg furðuvera. Hann var í sann-
leika sagt alveg stórkostlegur!
Málningin olli honum ekki neinum
óþægindum, og hún entist í nokkra
mánuði. Hann varð brátt þekktur
í héraðinu sem „Asninn, sem er
öðru vísi á litinn“.
HREINLEGT SKOT.
Ég vildi, að þessi saga hefði góð-
an endi, en hún hefur það í raun-
inni ekki. Næsta sumar eyddum við
dásamlegu sumarleyfi uppi 1 fjöll-
unum með honum Jack. Hann var
ómetanlegur félagi í berjatínslu-
ferðum. Og þegar við fórum í úti-
legu, bar hann potta og pönnur,
diska og fötur. . . . og smábörn. En
við sáum hann aldrei í lifenda tölu
aftur, eftir að við höfðum farið
með hann heim á búgarðinn hans
Jims Harveys þá um haustið.
í iúní næsta sumar fórum við
Chris upp í fjöllin til þess að
hreinsa til í sumarhúsinu og viðra