Úrval - 01.11.1975, Side 101

ÆVINTÝRI H.i
hins unga manns — til þess að verða
síöar að sögum eins og Gamla gotu-
Ijósið og Myndabók án mynda.
En þrátt fyrir þessa frábæru at-
hygiisgáfu var það þó ein staðreynd,
sem hann gat ekki séð, þótt hún væri
beint fyrir framan stóra nefið hans:
Söguljóðin hans, harmleikirnir og
skáidsögurnar voru aðeins lélegar eftir-
iíkingar. Pó voru þar nokkur gullkorn
innan um, og þau kom Jonas Collin
auga á. Hann var leikhússtjóri við
Konunglega leikhúsið og sérstaklega
góðhjartaður maður. Honum heppnað-
ist að útvega unga rithöfundinum
styrk og ókeypis skólavist við Latínu-
skólann í Slagelse, svo að hann gæti
orðið stúdent.
Fullur vonar fór Hans Christian til
Slagelse, þar sem hann átti að búa hjá
skólastjóranum, Simon Meisling. Sá
hafði sjálfur reynt fyrir sér sem ljóð-
skáld, en án árangurs, og nú fylltist
hann lostakenndri öfund yfir hæfileik-
um Hans Christians. Hann setti stóra,
klunnalega drenginn með tíu ára nem-
endum og ruglaði hann gersamlega í
ríminu með því að hella yfir hann al-
gebru, flatarmálsfræði, grísku og he-
breskri málfræði. Og þótt Hans Chris-
tian heppnaðist námið bærilega, lýsti
Meisling því yfir, að hann gæti aldrei
orðið stúdent. Pá fór Hans Christian
að skæla. Samt gætti rektorinn þess
að missa ekki þessa ágætu og ólaunuðu
barnapíu sína; börn hans voru ekki
vön mikilli umhyggju og vissu fátt
betra en að sitja í kjöltu þessa unga
manns og heyra hann segja frá — þar
:. ANDERSENS 99
var það, sem hin fyrstu, geislandi æv-
intýri hans fæddust.
Pegar Coliin varð að iokum ljóst,
hve grimmilega Meishng fór með
drenginn, lét hann Hans Christian
ljúka skólagöngu sinni í einkanámi í
Kaupmannahöfn. Par leið honum líka
best meðal barna. Hann borðaði til
skiptis hjá sex góðgerðafjölskyldum,
og á hverjum stað klifraði smáfólkið
upp á hné hans og heimtaði sögur.
Hans Christian hafði frá mörgu að
segja — storkum, snjókarh, jólatré,
Óla Lokbrá; hann sagði svo lifandi
frá, að tilheyrendur bæði heyrðu og
sáu tindátana marséra og hestana
þeysa við lúðraþyt og söng. Og svo
gat hann klippt hin furðulegustu
munstur út úr pappír — skuggamynd-
ir, sem enn þarrn dag í dag eru varð-
veittar sem dýrgripir í húsi H.C.
Andersens í Öðinsvéum.
En þótt þessi barnslegi maður ynni
sér þannig ást barnanna, þráði hann
árangurslaust þá ást, sem aðeins kona
gat veitt honum.
Collinsfjölskyldan var hin eina fjöl-
skylda, sem hann eignaðist nokkru
sinni — en hann fylgdi henni líka
gegnum þrjár kynslóðir. Peim fannst
raunar skylda sín að halda þessum
draumóramanni niðri á jörðinni, og
reyndu af öilum mætti að fá hann til
að hætta þessum fánýtu skrifum og
verða sér þess í stað úti um látlausa
stöðu í einhverju ráðuneyti. Pau töl-
uðu eins og hann lagði síðan hænunni
Kýkeli-kí-lágfótu orð í munnn í fræg-
asta ævintýri sínu: „Pú ert kenja-